THE BIG-ASS AWESOME HOGWARTS RP

"Over een half kwartier is het tijd om naar het vliegtuig te gaan." Badou knikte, ook al kon de priester het niet zien, ergens had hij het gevoel alsof hij het wist.
"Ik ga nog even wat halen om de hoek." Met die woorden liep hij weg, om vervolgens binnen vijf minuten alweer een klein winkeltje binnen te stappen.
"Is Badou er niet bij?" De jongen keek naar Daniella, schudde zijn hoofd.
"De jongen komt altijd in de problemen. Dus ik heb hem niet meegenomen." Ze rommelde onder de toonbank en pakte een lolly.
"Geef deze aan hem." Hij pakte hem aan, bekeek de platte ronde lolly.
"Je vind dit niet een beetje kinderlijk?" vroeg hij haar met een kleine glimlach en ze schudde abrupt haar hoofd.
"Ik eet ze ook. Daarbij behandel jij hem ook als een kind." Zei ze wat verontwaardigd. "Je komt voor sigaretten?" Badou knikte en het meisje pakte twee pakjes. Badou rekende af om vervolgens om te draaien en weg te lopen. Met zijn hand op de deurklink draaide hij zijn hoofd nog om.
"Take care, babe." Zei hij met een brede glimlach, het zorgde ervoor dat Daniella moest lachen.
"Probeer je op Dave te lijken? Ik moet eerlijk toegeven dat je het niet goed deed." Badou sloeg zijn ogen neer toen ze dat zei. "Blaze is hier trouwens." Ze wees in de hoek, waar de kat lag. Hij was de kat bijna vergeten. Hij hield niet eens echt van katten, had liever een fret of iets dergelijks gehad. Maar het maakte niet uit, hij pakte de kat.
"Doei, tot volgende keer." Zei Badou en vervolgde zijn weg weer richting de kerk.
"Hoe ging het met haar?" Vroeg de priester meteen, Badou haalde zijn schouders op en stopte de kat in zijn hok.
"Het gaat al een heel stuk beter met haar, ze huilt niet meer en ze slaat steeds minder om naar het heden en verleden." Hij zei de man gedag en liep naar het vliegveld om daar in het vliegtuig te stappen en te vertrekken richting London. Zou niet lang duren totdat hij er was en ergens was hij daar blij om. Al merkte hij dat het soms moeilijk was om ze achter te laten.

Chaz grijnsde toen de jongen enthousiast over Freud begon. Hij keek even schuin naar de rat op zijn schouder. Toen de jongen zijn hand uitstak en dus wel erg dichtbij kwam voor een volslagen onbekende fronste Chaz even.
"Chaz Springfield," stelde hij zich ietwat koeltjes voor, als om duidelijk te maken hoezeer ze elkaar niet kenden. "En dank je."
Freud snuffelde aandachtig aan de vinger van de onbekende jongen.

Haar moeder stond met een toverstaf in haar hand, zorgde ervoor dat haar haren weer roze waren, met grijze punten.
"Je moet me dat leren mam." Zei ze met een glimlach, maar ze schudde haar hoofd. "Dat moet je zelf maar doen." Met haar bruine ogen keek ze ongelovig naar haar moeder. Deze even moest lachen. "Natuurlijk zal ik het je wel eens leren," verzekerde ze het meisje nu. Als klein meisje was ze al opgegroeid met magie en het was zo normaal voor haar geworden, ze kon zich niet indenken hoe je anders de kamer schoon zou maken of wat als je ergens snel moest zijn? Maar ze was het al gewend dat het voor sommige allemaal behoorlijk nieuw was. Ze had weer zin in het verzorgen van fabeldieren, maar ook toverdranken is ook iets waar ze verrassend goed mee is. Ze vind het ook belangrijk om zichzelf in te zetten en beter te worden. Al moet ze wat meer haar best doen met dreuzelkunde en waarzeggerij.
Met een ViaVia zou ze vertrekken, een hotel dichtbij het station was de eindbestemming. Ze kon natuurlijk moeilijk in het midden van de straat terecht komen. Haar koffer was al op die kamer en nu moesten enkel zij en Haaz er nog naartoe gaan. Het was een vreemd gevoel en ze was ontzettend blij als ze dan ook terecht kwam op de juiste plek.
Ze nam afscheid van haar ouders, haar vader was zoals gewoonlijk druk bezig met het lezen van de krant.
"Pas goed op, ik heb een slecht voorgevoel over dit jaar." Zei hij en stond op om zijn dochter te omhelzen.
"Jij hebt al ieder jaar een slecht voorgevoel." Glimlachte ze. Vaak gingen haar ouders mee om haar af te zetten, maar dat was dit jaar niet het geval en ze vond het niet eens heel erg. Ze hoopte maar dat ze iemand tegen kwam die ze kende. Ze nam het mandje van Haaz in haar hand en liep op de beker af, het was al bijna tijd. Het meisje legde haar hand erop en klemde haar andere hand strak om h et mandje van Haaz. Het duurde langer als dat ze had gehoopt en toen ze in de kamer aan kwam, moest ze dan ook even bijkomen van de reis. Het duizelde en de Haaz was ook blies ook geïrriteerd. Maar ze waren aangekomen! Ze was er blij mee en het enige wat ze moest doen, was haar koffers meenemen en ze kon naar het station. Alleen was ze dan ontzettend vroeg, ze liet Haaz uit zijn mandje, zo kon hij even bijkomen van de reis. Maar zijzelf zou even richting de lobby gaan van het hotel, ze kon wel wat drinken gebruiken namelijk. In de lobby aangekomen, bestelde ze een water. Met haar bruine ogen staarde ze naar het water en het ze merkte al dat het iets beter met haar ging. 
Hier zou ze blijven zitten, totdat het tijd voor haar was om te vertrekken. 

Pas toen ze zich omdraaide zodat hij haar gezicht kon zien herkende hij haar, en zette een grijns op zodra ze zelf begon dat ze hem herkende. 
"Je bent zevende jaars toch?" Hij knikte op haar vraag. Een klein gevoel van trots kwam in hem op. Zevende jaars en schijnbaar ook herkenbaar. 
"Jij was vijfde of zesde, als ik het me goed herinner." Hij keek in de grijze ogen van de jonge, lange vrouw, en keek om zodra hij een andere stem hoorde, die hij niet herkende, maar wel aankondigde dat ze ook naar King's Cross moest. Ze leek jong. Hoogstwaarschijnlijk eerste of tweede jaars. Gemiddelde lengte, lang bruin haar.. Waarschijnlijk had hij haar in vorige jaren over het hoofd gezien. Hij glimlachte liefjes naar haar. 
"Mooi om nog iemand tegen te komen die er ook heen moet. Laten we in een van de kleinere coupé's zitten. Dan kunnen we rustig over.. Ons onderwerp praten." Zonder een fatsoenlijk antwoord af te wachten liep hij al een van de kleinere coupe's in, die naast hen was, en sleepte hij zijn koffers en de kleine uil mee. Hij draaide zijn hoofd even en keek fel naar zijn kat die vlug naar binnen huppelde en op een van de twee banken sprong, en vervolgens in een hoekje ging liggen waar ze verder kon dutten. De jongen zuchtte. Lui beest dat het ook was. Glodende plofte ook neer op de bank waar Felice, zijn kat, op was gesprongen, en schoof zijn koffers met zijn benen onder de bank en tegen de treinwand. De kooi met de uil zette hij tussen zijn voeten op de grond neer zodat die niet omviel mocht de trein een rare beweging maken.

"Dan kunnen we rustig over.. Ons onderwerp praten."
Madeline knikte, met één van de kleinere coupés zouden ze een stuk veiliger zijn met zulk gespreksmateriaal.
"Klinkt als een goed idee." Ze keek even achter haar om te zien waar haar kat gebleven was en glimlachte toen ze haar op de koffer zag zitten. Lynna had wel vaker de neiging om ongezien en geruisloos rond te sluipen om vervolgens uit het niets te voorschijn te komen. Madeline maakte zich soms zorgen als Lynna verdween, maar ze zou altijd vroeg of laat weer tevoorschijn komen op de meest onwaarschijnlijke plekken.
Madeline pakte haar koffer om ook de kleinere coupé in te stappen. Ze keek even om naar de wat relatief oudere meid, glimlachte vriendelijk en gebaarde dat ze mee kon komen. "Kom je ook?"
Ze stapte de coupé binnen en keek rond waar ze haar grote hutkoffer kwijt kon. Er waren bagagerekken boven de stoelen bevestigd met net genoeg ruimte voor haar spullen. Madeline duwde voorzichtig de kat van de koffer, die even koppig bleef zitten tot ze er uiteindelijk toch af sprong op de bank tegenover Glodende. Ze pakte de koffer verrassend gemakkelijk op en plaatste het bovenin het bagagerek. Daarna ging ze naast haar kat zitten en zette het beest op haar schoot. Lynna bleef gelukkig rustig zitten en keek nieuwsgierig rond de coupé. Madeline glimlachte vriendelijk naar Glodende.
"Owja... ik heb me nog niet voorgesteld." ze stak haar hand uit. "Madeline, Ledford." Ze knikte kort richting haar kat. "En dit is Lynna."

Meteen van start met een onaangename mededeling? Het was niet eens vreemd, dat was een reden waarom ze hier zo vroeg moesten zijn. Als ze niks doen, dan lopen te gevaar, dat was iets waarmee Kael begon. Natuurlijk had hij geruchten gehoord, maar hij had geen idee wat er precies aan de hand was en welke geruchten dus waar waren. Hij zuchtte dan ook, deze keer niet omdat hij het saai vond, maar omdat hij het gevoel kreeg dat het werkelijk goed fout kon gaan. Zijn grijze ogen waren nog steeds op Kael gericht, deze verder ging met praten. Voldermort was terug? Dit zorgde voor een frons op het gezicht van Jean, was dat al iets wat duidelijk was? Hij had er inderdaad over gehoord, maar wist niet dat dit gerucht degene was die echt zou zijn. Het was een kleine opluchting dat Kael vertelde dat Zweinstein niet het doelwit zou zijn, maar wat als dat het wel was. Je wist namelijk nooit waar iemand op af was.
"Wat stelt u voor?" Vroeg hij beleefd aan het schoolhoofd. De school was niet het doelwit, maar ze konden ook geen risico nemen. Dus hij was benieuwd wat ze dan moesten doen. Zorgen dat de leerlingen betere spreuken kende? Waarschijnlijk was het sowieso het beschermen van het hele kasteel. Althans, dat dacht hij.