THE BIG-ASS AWESOME HOGWARTS RP

"Je gaat weer weg?" Een meisje keek hem aan, het was als een soort zusje voor hem. Hij knikte dan ook, waardoor ze hem wat vragend aankeek. "Jij bent helemaal niet het type om naar school te gaan." Zei ze hem achterdochtig. Dit was het tweede jaar dat hij ging en hij was niet geheel eerlijk geweest over wat hij ging doen. Het was sowieso taboe als er gekke dingen gebeurde. Het was hem niet helemaal gelukt om het geld bij elkaar te krijgen, maar het moest hem wel lukken als hij het aan de vrouw van het cafe vroeg. Hij keek dan ook naar de vrouw, die altijd prachtige kleding droeg en hij slikte. Nee, hij ging het zelf oplossen, daarbij moest hij gewoon extra geld hebben om zijn verslaving door te komen en misschien dingen tussendoor te kopen. Hij wilde gewoon niet te kort komen.
"Je hebt zeker niet genoeg geld?" Vroeg het meisje met een brede en uitdagende lach. Badou keek haar met zijn blauwe oog aan en drukte zijn vinger op haar lippen. Hij had het meeste geld opgemaakt aan een halve koffer aan sigaretten. Hij mocht niet te weinig hebben, als hij te weinig had, dan zou hij op een killing spree gaan als het aan hem lag. Het was al meer als een keer misgegaan, de manier waarop hij geld verdiende, had soms iets teveel met bendes te maken. Hij nam namelijk foto's in een motel, van mensen die het samen deden. Het liefst natuurlijk van mensen die wat bekender waren in de buurt en hij verkocht de foto aan de hoogste bieder. Maar sommige bleken in een bende te zitten en dan werd de jongen achterna gezeten. Aangezien het roken en rennen niet altijd samen ging, werd hij na een tijdje wat agressief en was hij in plaats van de angsthaas, degene die achter hun aan ging. Nadat hij natuurlijk de wapens had weten te bemachtigen.
"Je weet dat je gewoon geld kan vragen." Daar was het meisje weer.
"Mimi, ik kan dit zelf oplossen." Zei hij, dit zorgde ervoor dat Mimi zuchtte.
"Heb je geluk dat ik het al heb gevraagd. Als je weer voor problemen zorgt, ben je straks te laat." Badou keek achterdochtig om. Het meisje duwde geld in zijn hand. "Je tas heb je niet eens helemaal gepakt en Blaze zal vast weer gevonden moeten worden. Een straathond is haar baasje, dus het is niet vreemd dat ze een straatkat is." Ze keek hem met een lach aan. Badou zuchtte enkel.
"Dankje." Maar toch bleef hij doorlopen en dit vond Mimi niet goed, ze greep zijn pols namelijk om hem mee terug te sleuren.
"Kom op, je komt straks echt te laat." Zei ze streng en de jongen liet zich dan ook meesleuren. hij had een kleine kamer boven het cafe, die hij vaak genoeg niet eens betaald kreeg. Het meisje opende zijn deur en met grote ogen keek ze naar de inhoud.
"Er zitten enkel sigaretten in?!" schreeuwde ze haast en opende zijn kast. Weinig kleding was er te vinden. "Wat zijn dit?" Ze pakte een van de gewaden en moest hard lachen. "Ik zie jou hier echt niet in rondlopen." Badou greep het uit haar handen en gooide het in zijn koffer. Dit deed hij met een aantal kleren en al zijn gewaden. Boeken waren al gehaald en gooide deze er dan ook in, maar gooide er zorgvuldig wat kleding overheen. Natuurlijk gingen er nog een aantal pakjes sigaretten in en gooide de koffer dicht.
"Klaar." zei hij neutraal en Mimi keek hem aan.
"Is het een soort sekte?" Vroeg ze hem nieuwsgierig en de jongen schudde zijn hoofd.
"Tuurlijk niet." Zei hij, waarna hij naar beneden liep en ging zitten.
"Hoe laat ga je?" Opnieuw een vraag en Badou zuchtte toen toch even.
"Over een uurtje." Zei hij dan ook, hij had geen zin om te haasten en wachtte liever wat langer op het station als hier.

"College man! Nicccceee!"
Neo kreeg een flinke por in zijn ribbenkast van één van zijn voetbal maten. Hij lachte. De hele dag hadden ze al niets anders gedaan dan praten over de lekkere wijven op dat soort scholen en wat een geluk hij wel niet had. Vanzelfsprekend, was Neo hier volledig in meegegaan. Maar niets was minder waar. Het was geen normale 'college'. Hij had een uitnodiging gehad voor Zweinstein, een magische school. Nee hij was niet gek. Hij dacht eerst ook dat hij het verloor, maar om de één of andere reden had hij het niet lachend aan zijn vrienden laten zien. Waarschijnlijk liep hij nu regelrecht een flauwe grap in, weliswaar van één van zijn vrienden.. al hadden die er zo langzamerhand wel iets over gezegd als het van hen kwam. Hij wist niet hoe het zo ver had gekomen, maar het leugentje over de college had zijn eigen leventje gaan leiden. Het was wel een uitgebreide grap geweest.. er had zelfs een lijstje met spullen ingestaan. Maar zo dom was hij ook weer niet.
De donkere jongen zat tussen twee andere jongens gepropt op de achterbank van de auto. Twee andere vrienden zaten voorin, de oudste van het stel - tevens enige met rijbewijs - zat aan het stuur en reed in hardere gang dan toegestaan was richting het station.
"Aaaaaal die lekkere meiden man, college girls, denk je in!" herhaalde een andere maat van hem.
"Ik scoor ze allemaal joh," grinnikte hij, "dat weet je zelf ook wel. Ik maak foto's voor jullie oké?"
De anderen lachten en knikten, en John, aan zijn rechterkant, gaf hem een boks.

Een korte, tengere maar krachtig ogende vrouw haastte zich naar boven.
"Ventus," sprak ze kort maar duidelijk, en herhaalde dit terwijl ze haar toverstok op haar kat richtte.
Beiden werden opgetild door een windvlaag, en stapten beiden sierlijk op de bovenste tree. In elk geval geen gezeur met die rot trappen. Als student had ze er al de pest aan, maar ze zou het verdommen als ze haar kunsten nu niet kon gebruiken als lerares. Ze keek even naar de prachtige heilige birmaan naast haar met het roze glanzende halsbandje, die geduldig wachtte tot ze naar het kantoortje liep. Ze veegde even haar kokerrok recht, hief haar kin en stapte naar het kantoortje. Even checkte ze haar roodbruine haren met haar hand, of alles nog netjes opgestoken was, maar dat was het gelukkig. Hier en daar miste een plukje, maar daar was ook niet aan te ontkomen met zoveel lang haar. Malyna wilde het onder geen beding kort knippen, dus dan maar het extra half uurtje in de ochtend om alles in orde te krijgen. Schijnbaar was er een nieuweling die midden in de deuropening stond, het schoolhoofd erachter.
"Pardon," sprak ze kordaat.
Ze nam geen moeite om haar schouders te draaien en duwde pontificaal haar schouder tegen de ander aan, terwijl ze er langs stapte.
"Goedemorgen, excuses dat ik te laat ben." sprak ze met haar grote bruine ogen nu op Kael gericht, "Het zal niet weer gebeuren."
Miss Parsley - de heilige birmaan - keek vragend naar de nieuwe docent.
"Parsley," sprak haar eigenaar.
De kat trippelde netjes naar haar eigenaar toe, die nu een stoel achterover schoof tegenover Roya, een docent waar ze al bekend mee was. Lyn klopte op haar schoot, en de birmaan zat als een soort heilige op haar schoot.

Gerda zat bedolven onder koffers die allang omgevallen zouden zijn zonder een spreuk. Gerda was een gezette 40 jarige vrouw die haar bruin grijzend haar in een knotje had onder haar hoed. Haar gewaad was groen. Ze hield een geirriteerde kat in haar armen die ooit een behoorlijke naam had, maar nu voornamelijk 'rotkat', 'draak', 'Mormel' of gewoon 'Poes' genoemd werd. De kat nam de rit niet goed op en probeerde dan ook uit Gerda's armen te ontsnappen.
Toen de koets voor het kasteel aankwam liet Gerda de kat uit de koets vallen. ,, Rotkat." mompelde ze. Doordat ze elk jaar Poes in bedwang moest houden kon ze niet haar boeken lezen. Hierdoor maakte Poes persoonlijk haar reis naar Zweinstein jaarlijks tot een tijdsverspilling.
Ze pakte een koffer vol met oude, waardevolle boeken die ze niet aan de huiselfen van Zweinstein toe vertrouwde en liep naar de deur. Poes was allang verdwenen naar zijn bekende plekjes in het kasteel. Jarenlange ervaring zorgde ervoor dat ze behendig de trappen ontweek en vriendelijk groette ze de schilderijen in het trappenhuis.

Aankomend bij het kantoor van het schoolhoofd zag ze dat andere leerkrachten er al waren. ,, Goedemorgen. Ik ben toch niet te laat, hoop ik?" ze zei het met een glimlach. Ze was bijna elk jaar te laat gekomen door die rotpoes en het feit dat ze 3 keer terug moest omdat ze iets vergeten was. Ze ging rustig zitten op 1 van de overgebleven stoelen.

"Worthless information broker." mijmerde een jongen met wit haar. Hij ging bij Badou zitten en keek hem aan. Al keek de roodharige jongen niet terug, Heine, de naam van een mede information broker. Als het eigenlijk al een vak genoemd kon worden. Al bleef het niet vaak bij het enkel informatie verkrijgen en zaten ze vaak genoeg in de problemen. Maar Heine wist dat hij er enkel voor moest zorgen dat Badou niet kon roken. Met een beetje geluk was hij binnen een uur doorgedraaid. Sommige vroegen zich af of hij gerelateerd was met 'The below." Er werd gefluisterd dat er mensen als planten werden verbouwd en ze hen probeerde 'sterker en beter' te maken. Heine had een stuk metaal door zijn hals, al was het onduidelijk waar het vandaan kwam, wie het daar hag gezet en hijzelf wist het ook niet. Badou maakte het weinig uit, wanneer hij maar voldoende geld kreeg.
'White hair and eye patch' een benaming, ze moesten namelijk vaak genoeg opgeruimd worden en de mensen kregen dat mee als de omschrijving.
"Een school? Ik vind het allemaal maar vaag, je hebt niet eens je middelbare school afgemaakt. Nu mag je voor het tweede jaar terugkomen?" Hij keek naar Badou, streng, alsof hij dacht dat hij er weer eens vandoor ging.
"Ja, het is vreemd en ik geef toe dat het vaag is. Maar het is nu eenmaal zo." Mompelde hij wat verveeld. Hij keek naar zijn hand, Een flink litteken stond op de bovenkant van zijn hand, maar ook in zijn handpalm had hij dezelfde. Hij had nog steeds geen idee welke spreuk het was geweest. Het enige dat hij wist, was dat hij toen wist dat magie bestond en dat was zo'n zeven jaar geleden gebeurt, het had zich door zijn hand geboord, recht op zijn oog af. Hij was te nieuwsgierig geweest naar de befaamde 'Below' en het had hem zijn oog gekost en ook haast zijn hand. Dat hij die brief kreeg, was dan ook een hele verassing, maar hij was van plan om naar de school te gaan. Want hij wilde meer weten over wat er met hem was gebeurt. Maar ook wat er achter zat en wat er mee kon.
Hij had het niet verteld, al wist hij dat hij het ooit aan Heine moest vertellen. Misschien als hij terug zou komen deze vakantie? Dat moest wel lukken…
"Ik ga." zei hij rustig en Heine zuchtte. Stond op om de jongen even op zijn rug te slaan als wijze van afscheid. Hij moest nog wel een reis maken, al was het gelukkig niet zo ontzettend ver weg.
"Succes." De jongen pakte zijn koffer, die hij achter zich aan sleurde. De priester zorgde er wel voor dat hij in een vliegtuig kwam, die zorgde namelijk ook voor alle wapens en stond achter de keuze van Badou om toch naar de school te gaan. Al wist hij niet eens wat voor school het was, de man was blind, al twijfelde Heine en Badou er soms aan. Hij stapte de kerk ook binnen, waar hij zijn wapens in de kast legde.
"Ik kan ze niet zien, maar jullie wapens moeten echt een keer naar een ander onderkomen." Het was de priester, hij had standaard een zwarte bril op en was degene die zorgde dat ze voldoende baantjes hadden. Nu was het enkel wachtten totdat hij mee mocht met het vliegtuig, hij stak een sigaret op en dit zorgde enkel voor een zucht van de priester. Maar hij liet Badou zijn gang gaan, in het vliegtuig moest hij namelijk iets te lang zonder sigaret doen.

Met de vreselijke weg-piraat rijstijl van de oudste vriend in de groep zorgde ervoor dat ze al snel het station zagen. Martin, links van Neo, zat tegen de autodeur aangeplakt, angstig van de hoeveelheid autolichten die hij in snelle vaart op zich af had zien komen en hoe vaak hij zijn leven voor zijn ogen had zien flitsen. Neo zelf en John aan de andere zijde waren minder getraumatiseerd en zaten met veel valse noten - eng toepasselijk, al was dat niet het doel van het nummer - "Bumpy Ride" mee te zingen.
Hedrick - de bestuurder - keerde de auto met sissende banden een parkeerplaats in, waarna de auto tot een abrupte stop kwam. "We zijn er!"
"Je bent veel enthousiaster dan je hoort te zijn Hed," Neo wees naar een rillende Martin, "Nog even en Mart had een hartaanval gehad."
Hedrick haalde zijn schouders lachend op en opende zijn deur, de rest volgde. Martin kreeg hier en daar nog een klap op z'n rug als gebaar van medelijden. Neo haalde met een moeilijk gezicht twee middelgrote sport tassen uit de achterbak en sloeg het ding weer dicht, waarna Hed hem op slot deed. John leunde tegen de motorkap, Martin stond er naast en Hedrick legde een hand op Neo's schouder.
"Laat van je horen hé Matrix."
"Komt goed Hed, het kan ook zijn dat ik zo weer terug vind. Je weet hoe goed ik kan leren," de donkere jongen grijnsde.
Hij was blij dat ze konden komen. De rest van het team kon er niet zijn, maar iedereen was al op een feest geweest het weekend ervoor, en hadden daar afscheid genomen. Neo en Hed deelden een korte mannen-knuffel, waarna Neo ook John en de nog altijd geshockeerde Martin een knuffel gaf.
"Zie jullie snel, ik laat van me horen!" riep Neo over zijn schouder naar hen terwijl hij zijn tassen mee naar de perrons zeulde, zijn mobieltje omhoog houdend.

Terwijl hij naar het juiste perron liep, hoorde hij Martin klagen dat hij nooit meer in dezelfde auto bij Hedrick zou stappen, waarna meer gebrabbel volgde dat onverstaanbaar werd. Hij kneep even in de schouderband van één van de tassen. Als hij nu weer terug ging om nog te praten, wist hij dat hij nooit weg zou komen. Hij zou zijn vrienden missen, waarschijnlijk nog meer dan zijn ouwelui.
Met een zucht stapte hij de juiste trein in, diep in gedachten. Het zou waarschijnlijk ook een grap zijn, hij bleef zich keer op keer af vragen waarom hij dan desondanks deze trein opstapte. Misschien omdat hij van nature gedreven was tot avontuur? Nee, voetbal en zijn vrienden zorgden voor genoeg avontuur voor hem. Ach, het was nu toch te laat om terug te keren. De trein zat relatief vol, maar toen hij achterin de trein aankwam eindigde hij bij een voornamelijk lege coupe. Zijn bruine ogen werden naar een opvallend figuur getrokken. Lang haar voor zijn oog, een rat op z'n schouder. En een... bezem? Neo fronsde en dacht even terug aan de brief, stonden daar ook niet zulke dingen in? Zonder nog na te denken nam hij plaats tegenover de jongen en gooide hij de twee sport tassen op elkaar op de stoel naast zich, en plofte hij neer tegenover hem.
Neo knikte even beleefd. "Yo!"

Glodende zuchtte. Het was vroeg. Dankzij z'n zus die niet wakker was geworden had hij haar maar weer moeten wekken, en nu was hij ook te wakker om nog even te liggen. Dan maar vast voorbereiden op de komende treinreis. Ingepakt had hij al, geforceerd door zijn zus, die alles op tijd klaar en voorbereid wilde hebben. Hij liep naar de keuken om zijn koffers naar de voordeur te slepen, om vervolgens naar boven te lopen om zijn kat van zijn bed te halen. Beter te vroeg dan te laat, maar alleen en alleen deze keer.
"Felice kom nou verdomme," Hij keek geïrriteerd naar de kat, die veel van slapen hield, "Je moet mee ook al weet ik dat je niet wil zodra je die ogen dicht hebt. In de trein kan je--" Zijn zin werd onderbroken door een piepend gekrijs wat vanuit Isnende's kamer kwam. Hij lachte. Het kon toch niet zijn dat ze haar stomme uil vergeten was..?  Hij tilde de donkerbruine kat van het bed en hielt haar in zijn armen, waarop hij rustig naar de slaapkamer tegenover de zijne. Rustig deed hij de deur open en ja, daar stond het kleine uiltje.
"Idioot.." Mompelde hij zachtjes. Kon ze ook niets regelen? Eerst bijna te laat komen, en nu ook nog dat beest vergeten.. Achterlaten kon hij het niet, Isnende zou hem vermoorden op z'n zachtst. Hoe lief ze ook was, ze hield van haar uiltje. Maar hoe de fuck zou hij die ook nog moeten meenemen? De kat kon wel achter hem aan hobbelen, daar was die toch zo goed in. Minder koffers dan? Nooit. Dan maar wat meer moeite doen. Hij liep naar de kooi van het uiltje toe en pakte het toch maar aardig voorzichtig op ondanks zijn irritatie, om het vervolgens naar de koffers te brengen. 

Wanneer hij na een korte reis met een taxi op het juiste station was aangekomen voor Londen was zuchtte hij opgelucht. Hij had er spijt van niet een van de twee koffers thuis te laten in ruil voor die stomme uil. Maar ach, er is nu geen weg meer terug.. Eigenlijk had hij er best wel zin in. Na deze paar jaar pauze van het oude, vertrouwde Hogwarts zou hij eindelijk weer terug gaan. Een grijns speelde om zijn gezicht. Hij had er zin in, misschien iets teveel. Na alles wat er gebeurt was is het alleen nog maar interessanter geworden. 
Hij liep door de trein heen, en keek ietwat gespannen naar de mensen die er zaten. Normaal zou niet nerveus zijn, maar met alle gedachtes die door zijn hoofd spookten was het moeilijk om alles op een rijtje te krijgen, en te focussen op wat er nu moest gebeuren, namelijk een plek zoeken om te zitten, zorgen dat die uil in z'n hok bleef en zorgen dat Felice hem niet kwijt zou raken, die intussen op een van de koffers was geklommen. 
Even verder in de trein hoorde hij het zachte geluid van iets wat op een uil leek en keek op. Hij grijnsde opnieuw, eindelijk iemand die waarschijnlijk naar hetzelfde punt moest als hij. 
"Hey," zei hij aardig luid, en legde na het neerzetten van een van de koffers zijn hand op de gestalte van een meisje met kort, donkerbruin haar, die het kooitje met een uil droeg, "Jij moet ook naar Kings Cross of niet?"