|
|
Post by Liv White on Mar 23, 2014 20:31:37 GMT
Liv stond voor de spiegel en keek naar haar reflectie.
Ze was niet tevreden met wat ze zag.
Haar hand ging omhoog en haar vingers gleden over de bobbelige littekens op haar schouder en sleutelbeen, haar gezicht vertrokken in een afkeurende frons.
Ze was niet tevreden met wat ze voelde.
Ze wendde zich af en pakte van de vloer een zwart shirt van Amo. In een soepele beweging trok ze het over haar hoofd. De eveneens geleende spijkerbroek volgde. Ze keek weer naar haar gereflecteerde zelf.
Ze was niet tevreden met wat ze verborg.
Ze verliet met een slecht humeur de badkamer, waarna ze de deur sloot, weg van de spiegel die niets aan de verbeelding over liet.
Ze was niet tevreden met wat ze achterliet.
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 23, 2014 20:31:48 GMT
Hij gaf haar haar liefde, maar eigenlijk ook niet.
Ze geloofde hem en gaf hem haar vertrouwen, maar misschien wel niet.
Hij had mooie woorden,
Zij was naïef.
Ze was gelukkig met hem, maar ergens toch niet.
Hij overtuigde haar dat hij van haar hield, maar eigenlijk deed hij dat niet.
Hij had al snel met iemand anders.
Zij had het niet door.
Hij schepte over haar op, maar tegelijkertijd ook niet.
Zij leerde het zien als een compliment, maar soms ook niet.
Hij liet het uitmaken.
Zij zag de waarheid.
Hij ontkent nu dat hij nooit van haar hield, maar stiekem niet.
Zij staat hem toe haar te benadering, maar van binnen juist niet.
Hij wordt onderschept.
Zij ziet de waarheid opnieuw.
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 23, 2014 20:32:09 GMT
Er klonken luide stemmen vanuit de hal van het hotel en Maggie keek verschrikt naar het drietal waarmee ze in de hotelkamer zat. De gordijnen waren dicht, de deur op slot en op de koffietafel stond een zacht pruttelende ketel. Amo, Liv en Bryce keken elkaar kort aan.
“Ik denk dat ze ons hebben gevonden,” zei Bryce, pogend luchtig te klinken. De verandering in stemming maakte Maggie bang. Wat was er aan de hand?
Rennende voetstappen in het trappenhuis.
“Maggie, verstop je!” commandeerde Liv haar ineens. “Met jouw kennis ben je niet veilig.”
Maggie stond trillerig op. Het drietal deed hetzelfde.
“Liv, blijf jij hier, dan gaan Bryce en ik ze tegemoet. Wij zorgen wel dat ze daar blijven,” zei Amo, met een lichte aarzeling in zijn stem. Liv keek van Maggie naar de man voor haar, maar knikte toen. “Ze mogen haar niet vinden.”
“Komt goed. Als er iets aan jullie ontkomt hou ik het hier tegen.”
De deur ging van slot en de twee schoten de gang op, de deur achter zich dichtslaand.
Maggie haastte zich naar de kast in de kamer. Een betere plek was er niet. Liv drukte de deuren snel dicht toen Maggie eenmaal zat. Het roodharige meisje hoorde de sleutel in het slot draaien, waarna Liv hem eruit haalde zodat alleen zij de deur weer open kon doen.
“Geen geluid,” waarschuwde de jonge vrouw, “dan komen we er misschien nog mee weg.”
Maggie’s hart klopte in haar keel. Ze was nu al doodsbang. Ze besefte zich goed dat ze allemaal in levensgevaar waren, inclusief zijzelf. Door het sleutelgat kon ze net een beetje zien wat er gebeurde; ze had zicht op de deur.
Geschreeuw in de gang. Keiharde knallen. Werd er geschoten? Maggie’s handen trilden. Gespannen keek ze naar de deur, die ineens met een klap open ging. Het was Amo niet, en Bryce ook niet. Vijf gewapende mannen stapten naar binnen. Liv had haar pistool getrokken en leek behoedzaam. Maggie hield haar adem in, doodsbang haar positie te verraden.
Een van de mannen liep naar voren en bleef vlak voor Liv stilstaan.
“Waar is de heks,” vroeg hij. Zijn stem was laag en grommend en deed de rillingen over Maggie’s rug lopen.
“Niet hier,” beet Liv de man toe. Hij greep haar bij haar haar en sloeg haar wapen uit haar handen. Meteen was de jonge vrouw omsingeld.
“Die ketel borrelt daar wel heel vredig, Liv,” zei de man ijzig. Liv ontblootte haar tanden naar hem, maar antwoordde niet. De reactie daarop was een keihard klap in haar gezicht. Maggie deinsde haast achteruit.
“Waar. Is. De. Heks.”
“Ik zeg niets.”
“Je beseft je je positie niet, geloof ik. Als jij niets zegt martelen we je collega’s tot ze prijsgeven wat ze weten. Het is aan jou.”
Een tijdje was het stil. In Maggie’s ogen brandden de tranen. Dit was allemaal haar schuld
“Best. Ze was hier net nog. We hebben haar laten ontsnappen en ze gaat naar Amo’s appartement,” beet Liv de man toe. Deze grijnsde onaangenaam.
“Zie je, liefje, zo moeilijk was dat niet.” Hij streek met zijn vingers over Liv’s wang en liet ze omlaag glijden naar haar hals. Doordat hij haar haar vast had kon ze haar hoofd niet wegdraaien, maar desondanks spoog ze minachtend op de grond.
In een flits trok de man een mes en zonder enige waarschuwing dreef hij het regelrecht in Liv’s buik. En nog eens. De ijzingwekkende kreet die over haar lippen kwam ging door merg en been en Maggie drukte met grote ogen een hand voor haar mond om niet te gillen. Liv zakte ineen op de grond, haar handen om haar buik geklemd. De man trapte haar achterover en ze bleef liggen, haar gelaat vertrokken van pijn.
“Doorzoek de kamers! Ik wil er niet bij het appartement van die freakshow achter komen dat die hoer tegen me heeft gelogen.”
Een traan rolde over Maggie’s wang, op haar nog steeds tegen haar mond gedrukte vingers.
De vijf verspreidden zich. Maggie hield haar adem in. Voetstappen hielden stil voor haar kast en instinctief week ze achteruit. Haar hart draaide overuren en ze was ervan overtuigd dat het wel te horen moest zijn.
“Breek maar open. We keren de onderste steen boven.”
Maggie hoorde Liv gorgelend hoesten en de paniek drong zich aan Maggie op. Dit kon Liv niet overleven. En waar waren Bryce en Amo?
De kastdeuren vlogen open en Maggie gilde. Haar muts werd van haar hoofd getrokken en iemand greep haar ruw bij haar haar. Ze werd hardhandig overeind getrokken. De man met het mes kwam op haar af. Maggie stribbelde tegen, maar het haalde niks uit.
“Nee...” kreunde Liv. Maggie keek naar haar en voelde zich misselijk worden. Liv’s hemdje was doordrenkt met bloed. Ze had waarschijnlijk niet lang meer.
De man pakte Maggie’s kin beet. De tranen liepen nu vrijelijk over haar wangen.
“Dus jij bent de heks. Ik had iets imposanters verwacht,” zei hij zacht en schamper. Zijn donkere ogen boorden zich in die van Maggie.
“Hoe oud ben je, heks?”
“A-achttien, maar laat me haar alsjeblieft helpen,” flapte Maggie er met overslaande stem uit. “Ik ga braaf mee, ik doe alles wat u van me vraagt, maar ik moet Liv helpen!”
De vijf schoten in de lach en Maggie kromp ineen.
“Dom wicht, dat ga je sowieso,” sneerde de man ongeduldig en hij zuchtte.
Hij zette de punt van het mes onder Maggie’s keel. Deze keek hem met grote, bange ogen aan. Hij ging haar toch niet ook vermoorden? De beelden van Liv die zo bruut, zo abrupt werd neergestoken ging waarschijnlijk nooit meer van haar netvlies.
“Ja, wees maar bang. Je gaat het niet leuk vinden waar je heen gaat, maar je helpt Lucian er enorm mee.”
En met die woorden gaf hij een harde klap tegen Maggie’s hoofd. Alles werd zwart.
Beneden in de hal waren Amo en Bryce te druk in gevecht verwikkeld met de rest van de groep, waar inmiddels nog maar vier van over waren, om door te hebben wat zich boven afspeelde, laat staan in te grijpen. Hun eigen levens stonden evengoed op het spel. Een welgemikt schot van Bryce legde een om en Amo wist een met een goede klap met zijn wapen uit te schakelen. De andere twee echter, stonden ineens stokstijf stil, alsof ze een signaal hadden gekregen en sloegen zonder een woord te zeggen op de vlucht.
De twee vrienden keken elkaar verward aan. Dat ging wel heel erg makkelijk. Er zat een luchtje aan.
“Terug naar Maggie en Liv!” zei Amo toen ineens. Bryce knikte.
Ze renden de trappen op, de gang door. De deur stond open en Bryce rende naar binnen, maar bleef abrupt staan.
“Liv..” fluisterde hij ontzet. Achter hem hield Amo abrupt halt.
“Nee..” bracht deze verbijsterd uit. Wonderwel leefde Liv nog, te oordelen naar de moeizame, schokkerige ademhalingen, maar het was een kwestie van minuten, hooguit. Ze had bloed opgehoest en bedekte slechts nog zwakjes de diepe steekwonden waar bloed uit gutste. Steekwonden die Bryce’ maag haast deden omkeren.
Amo knielde direct naast haar neer. Zijn handen trilden.
“Liv.. LIV!” riep uit gekweld uit.
“A...Amo,” klonk het zwakjes, bijna onhoorbaar.
Bryce’ blik ging van zijn kameraad naar Liv. De wonden waren gruwelijk en hij zag direct dat het te laat was voor haar.
Amo pakte de hand van de jonge vrouw, streelde erover, raakte haar gezicht aan en toen zelfs dat geen reactie meer uitlokte, trok hij het lichaam van Liv van de grond en trok hij het dicht tegen zich aan, zich waarschijnlijk niet eens bewust van het bloed dat hij zo op zijn kleren kreeg.
“Liv..” kreunde hij. Hij drukte zijn wang tegen de hare. “Ze is koud, Bryce,” fluisterde hij toen zachtjes. Bryce moest zijn blik afwenden. Zijn ogen glansden. Nee.. Hij en Liv mochten dan niet zo close zijn als hij en Amo of zij en Amo, maar hij gaf ook om haar. Maar zowel hij als Amo waren te laat.
“Bryce.. waarom? Waarom is ze koud?” Amo’s stem klonk breekbaar. Bryce beet hard op zijn onderlip en keek naar de opengebroken kast zonder hem echt te zien.
“Ze.. ze is er niet meer, Amo,” zei hij zacht, zijn stem schor en zijn ogen vochtig.
Amo trok het lijk nog dichter tegen zich aan en Bryce keek een moment lang toe. Het brak zijn hart, dit tafereel. Haar dood, Amo’s verdriet dat waarschijnlijk nog veel dieper ging dan dat van Bryce..
“Ik- ik ga Maggie zoeken,” mompelde hij met verstikte stem. Hij moest hier even weg.
Echter, hij vond Maggie niet.
“Maggie? Maggie!”
Nee.. Nee! Niet zij ook, dacht Bryce wanhopig, terwijl hij zelfs de matrassen van de bedden optilde, voor het geval Maggie zich daar verstopt had.
Uiteindelijk zeeg hij op een van de bedden ineen. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en de tranen liepen nu vrijelijk over zijn gelaat.
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 23, 2014 21:21:33 GMT
The Jaguar slowed down and stopped. They were going to have to walk a bit, but it was doable, especially since Liv finally seemed to have gotten walking on heels down.
She got out of the car before Amo even had the chance to open the door for her and she looked at the hotel at the end of the street where the party would be at. She knew this street. She knew who lived nearby.
“Something wrong?” Amo asked, standing next to her. She shook her head.
“No. Nothing.”
The three of them started walking down the street that was filled with other cars. They were late.
And then she saw him, sitting on a bench with a few of his friends and staring at her with his mouth hanging open a bit. Liv frowned but Amo smiled brightly at her.
“See, you look gorgeous,” he said, loud enough for Tyler and his mates to hear and he took her hand in his. Liv nearly froze for a moment, but then she lifted her head and held it high, answering the gesture by holding onto his hand as well.
She half expected some kind of remark as she walked past them without giving them so much as a single glance, but they didn’t force her to become violent in the ankle-long red evening gown she was wearing and the elegant black heels.
“You okay?” Amo asked when they were out of earshot.
“I’m fine,” Liv said, meaning it. Amo smiled.
“I’m proud of you. If anyone isn’t worth your attention, it’s him.”
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 23, 2014 21:21:48 GMT
What he did expect to wake up to he did not know, but if he’d have to make a list of possibilities, Liv sleeping in the bed next to him would not even have made it into the top 50. But.. she didn’t seem injured.
“Oh, thank God, you’re back!”
Amo looked up. On the other side of his bed was a chair with a very familiar vampire in it, who seemed relieved.
“We were worried shitless, dude”
Amo smiled, even though his body still hurt. He looked at Liv again. Too quick; his head hurt like crazy.
“What-“
“Oh, don’t worry about her,” Bryce said with a broad grin. “She’s okay, just tired. Stayed up with you all night until she literally collapsed.”
Amo looked at the sleeping girl. That would have been even lower on his list of possible things to wake up to.
“Really?” he asked carefully, not sure if Bryce was taking the piss.
“Really.”
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 25, 2014 8:50:28 GMT
“Is ze met twee kerels op pad?” Connor fronste en Ned onderdrukte een zucht. Hij wist zelf niet eens waarom hij destijds die twee er niet gewoon uit had getrapt, laat staan dat hij hier uit kon gaan zitten leggen wat zijn gedachten had doen veranderen.
“Connor, denk om je hart!” zei hij daarom ontwijkend.
“In de oorlog deden we dat wel anders! De vrouwen gingen helemaal niet het halve land over, die zorgden bij ons voor de gewonden!”
“Pa..”
“Liv is een vrije meid,” mengde oom Caelum zich erin. “Als die vecht telt ze voor twee kerels, als ik de verhalen mag geloven.”
Oom Allen barstte uit in een bulderende lach.
“’t Is me er een. Een echte dochter van haar vader. Die zou in de oorlog gewoon mee hebben gevochten, hoor, pa!”
Connor schudde zijn bebaarde hoofd en mompelde dingen over feministen vandaag de dag en vrouwen die veel teveel vrijheid kregen. Ned haalde zijn schouders op.
Hij boog zich naar voren om zijn pul bier van de tafel te pakken.
“Ach, als een van die twee haar iets laat overkomen vierendeel ik ‘m hoogstpersoonlijk,” zei hij nuchter en hij nam een grote slok van het Ierse bier dat Connor had meegebracht. De oude man mocht dan in Amerika wonen inmiddels, hij wist de juiste winkels te vinden om ook in zijn eten en drinken geestelijk in Ierland te kunnen zijn.
|
|
|
|
Post by Poncho on Nov 6, 2014 16:32:51 GMT
Dat hij er ook zou zijn was wel het laatste wat ze van het feestje had verwacht. Dat hij aangeschoten arriveerde was dan weer niet zo'n verrassing. Voor Roya was de sfeer er aardig mee onderuit gehaald. Tuurlijk, ze lachte min of meer mee met de rest en negeerde hem zoveel mogelijk, maar ze kon niet negeren wat haar gevoelens deden.
Iemand maakte een grap en Bryce schoot in de lach. Waarom had die lach nog steeds zoveel effect op haar? Het werd nog erger toen ze per ongeluk oogcontact maakten en hij die grijns van hem nog steeds op zijn gezicht had, ook al verdween hij vrijwel direct daarna, waardoor ze zich alleen nog maar ongemakkelijker voelde.
Ze trok haar knieën op en nam een slokje van haar jus d'orange. God, ze wilde gewoon naar huis.
"Jongens, beter gaan we 'ik heb nog nooit' doen," zei Lora, een meisje met lang, zwart geverfd haar. Instemmende geluiden. Lora wendde zich tot Roya.
"Doe jij ook mee?"
"Ja, maar ik doe geen shotjes," antwoordde Roya. Lora knikte.
"Prima. Iedereen kent de regels?"
Meer instemmende geluiden. Bryce stond op.
"Ik begin! Ik heb het nog nooit op een parkeerplaats gedaan."
Roya voelde haar wangen iets warmer worden. Doe normaal, riep ze zichzelf mentaal tot de orde, wat boeit het jou wat hij met wie doet. Tot haar verbazing stond Lora op.
"Wow- jij?" Bryce leek oprecht verbaasd. Lora grinnikte.
"Ook niet eens in een auto," voegde ze er grijnzend aan toe en beiden namen een shotje. Roya beet op haar lip. Dit ging geen leuke avond worden. Ze had eigenlijk ook niet verwacht dat er zoveel alcohol zou zijn en dat er zoveel al zo snel aangeschoten zouden zijn.
Nu stond Lora op.
"Ik heb nog nooit geschoten."
Roya keek haar geschrokken aan. Haar glas gleed uit haar vingers en viel aan stukken op de grond. Het werd doodstil.
"Roya- gaat het?" vroeg Lora onzeker. Roya opende haar mond om iets te zeggen maar sloot hem weer en haalde toen diep adem.
"Ik ga even naar buiten," wist ze toen uiteindelijk verrassend neutraal te zeggen. "Ik voel me niet zo goed."
Ze haastte zich naar de achtertuin waar ze tegen de muur geleund bleef staan. Langzaam ademde ze in en uit, ogen gesloten. God, waarom flipte ze hem nou zo? Er waren vast zoveel die al eens iets van een schietcursus hadden gedaan, Lora bedoelde er niets mee. Ze wist van Bryce dat hij sowieso wel eens met zijn vader naar een schietbaan was geweest en Lora's moeder had een jachtgeweer.
"Hey, gaat het wel?" klonk een zachte stem en ze schrok op. Ze had Bryce niet aan horen komen en wist zich even geen houding te geven. Ze knikte maar snel, haar stem niet vertrouwend. Ze vermeed het hem aan te kijken. Ze voelde zich zo instabiel dat ze niet zeker wist wat er zou gebeuren als ze zou praten. Het laatste wat ze wilde was in tranen uitbarsten waar Bryce bij was.
"We kunnen wel wat anders doen als je dit niet leuk vind," zei Bryce. Zo buiten in de stilte was het nog duidelijker hoorbaar dat hij wat beneveld was. Roya kon zich er niet toe zetten te zeggen dat het niet aan het spel zelf lag. Het was beter als hij dat dacht. Ze kon er immers nooit over praten. Nooit.
"Nee- ik blijf wel hier tot jullie klaar zijn," zei ze vlug. Haar stem trilde en ze haalde diep adem. Ineens omhelsde Bryce haar. Ze verzette zich niet eens. De geur van alcohol , sigaretten en teveel deo die van hem afkwam was te vertrouwd. Ze beantwoordde de knuffel zelfs krampachtig. Bryce streek even over haar rug.
"Rustig maar, ik - ik praat wel met ze," zei hij met een ietwat dikke tong. Roya antwoordde niet. De tranen liepen geluidloos over haar gezicht. Op dit moment wilde ze niets liever dan hem alles vertellen, het gewoon even kwijt zijn. Ze wilde niet met zo'n zwaar geheim rondlopen, een geheim dat haar van binnenuit opvrat, als een soort bijtend zuur. Haar schouders schokten.
"Joh ik wist niet dat je 't zo erg vond." Met alles wat Bryce zei om haar te troosten groeide de drang om gewoon de waarheid te vertellen. Maar ze kon het niet. Ze kon het niet verwoorden. Het mocht niet.
Voorzichtig maakte ze zich los uit zijn omhelzing en veegde ze haar ogen af. Ze glimlachte waterig.
"Gaat 'ie weer?" vroeg Bryce, een beetje onhandig. Roya knikte. Waarom ze toestond dat hij een arm om haar schouder legde en haar mee naar binnen leidde wist ze niet, misschien had ze wel gewoon niet de energie zich ertegen te verzetten.
-----------------
Het was opgezet, dat kon niet anders. Vanaf het moment dat ze hém mee wilden hebben naar een feest waar je in pàk moest verschijnen had Bryce al het idee gehad dat hier een luchtje aan zat, maar het had hem nou niet bepaald dwars gezeten, want zo'n feest was weer eens iets heel anders en alcohol was er toch wel.
Tot hij dus zag wie er nog meer was. De tweede 'toevallige' ontmoeting in korte tijd. En God, ze zag er verdomme nog geweldig uit ook Zwarte halterjurk, laag op de rug, licht opgemaakt en op elegante pumpjes. Alleen haar geschrokken blik toen ze hem zag - in pak - paste niet echt bij die kleren. Hij haalde diep adem en stapte op haar af.
"Hey," groette hij. Zijn gebruikelijke charisma liet hem even geheel in de steek en hij speelde ongemakkelijk met zijn stropdas. Roya glimlachte lichtjes, iets wat er meteen een heel stuk beter uitzag. Bryce keek haar aan. Ze was veranderd. Hij kon er zijn vinger niet precies op leggen, maar ze leek zoveel ouder te zijn geworden in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. Bij het vorige feest was hem dat niet opgevallen omdat hij toen al aardig wat op had, maar nu was het onmiskenbaar. Ook was ze een stuk magerder, leek het wel.
"Hoi, Bryce," groette ze terug, vriendelijk, maar beleefd. "Ik- had je hier eigenlijk niet verwacht." Haar beschaafde manier van vragen wat hij hier in godsnaam te zoeken had, schatte Bryce. En hij nam het haar niet kwalijk, hij was een hufter geweest en dat zou hij nooit goed kunnen maken. Dat, en iedereen kon zien dat hij niet echt in zalen als deze hoorde.
"Lora's idee. Zij en Ricky wilden me hier met alle geweld heen hebben en ik dacht; waarom niet?" legde hij uit, met iets van zijn gebruikelijke vlotheid terug inmiddels. Roya knikte langzaam. Haar blik leek te blijven rusten op zijn hals.
"Je hebt niet aan alles gedacht, of wel?" zei ze, en ze klonk zowaar geamuseerd. Bryce voelde instinctief aan zijn nek.
"Huh?"
"Je tattoo. Je hebt die oorbel dan wel uit gedaan, maar je spinneweb contrasteert wel een beetje met je pak," merkte Roya droogjes op. Bryce grijnsde schaapachtig.
"Ach, ik kan hem er moeilijk afhalen," zei hij luchtig. Zonder die tattoo zagen mensen ook wel dat hij hier geen vaste gast was. Er begon muziek te spelen. 'Gewoon klassiek' wat Bryce betrof.
Hij keek op toen een jongeman met kort, donker haar, die zich hier zichtbaar op zijn gemak voelde, hun kant op kwam.
"Mag ik deze dans van u?" vroeg hij Roya, zonder Bryce ook maar een blik waardig te keuren. Deze had hier maar wat graag een stokje voor gestoken door te zeggen dat ze al met hem zou dansen, maar hij realiseerde zich dat hij a) niet kon dansen en dat Roya b) zo'n actie niet echt zou weten te waarderen. Ze leek niet echt blij met het aanzoek, gek genoeg, maar glimlachte desondanks beleefd en stemde in, waarna de twee naar de open ruimte midden in de zaal liepen. Bryce kon zich er niet toe zetten lang toe te kijken en was blij toen er iemand met een dienblad voorbij kwam die hem een glas wijn aanbood. Ging hij nodig hebben. Hij dronk het vrijwel in een keer op. Een oudere vrouw keek afkeurend zijn kant op, maar Bryce was even niet in de stemming om er gevat op in te gaan.
---------
Ze had hem nog niet gezien. Het was de eerste keer dat hij op de manege kwam en hij had niet verwacht uitgerekend op die dag haar te zien rijden. Het paardje onder haar vond hij typisch een die zij zou aanschaffen. Wit, fluffy. Hij kwam dichter bij de rand van de bak. In het midden stond een hindernisje, niet al te hoog en het tweetal ging er in een drafje overheen. Ze leek zoveel gelukkiger dan de laatste keer dat hij haar had gezien. Op dat feest.. Hij wist nog steeds niet zo goed waar ze nou zo verdrietig om was geweest, maar hij wist wel dat er meer aan de hand was geweest dan ze had vertelt.
Ze zag hem en het stak dat ze meteen een stuk minder zorgeloos keek. Ze reed het witte diertje naar de rand van de bak.
"Wat doe jij hier?" vroeg ze, maar echt onvriendelijk klonk het niet. Bryce glimlachte en stak zijn hand uit naar de pony die er nieuwsgierig aan rook. Hij haalde zijn schouders op en keek naar de pony, om haar niet aan te hoeven kijken.
"Gewoon, nieuwsgierig. Hoezo, geloof je niet dat ik een paardengek ben?" vroeg hij plagerig en hij keek nu wel op, stiekem hopend op een glimlach. Die hoop werd beloont. Toch voelde het verkeerd. Hij moest haar eigenlijk niet opzoeken. Ze was beter af zonder hem. Maar toch, sinds dat feest wilde hij haar gewoon tenminste nog een keer zien.
"Bijna. Gael mag je in ieder geval," zei Roya. Ze steeg af en nam Bryce op een schattende manier op die hij niet van haar had verwacht.
"Moet ik me zorgen gaan maken?" vroeg hij aarzelend.
"Als je echt zo'n paardengek bent, Bryce Logan, nodig ik je uit ook een ritje te maken."
Wordt vervolgd
|
|
