|
|
Post by Bryce Logan on Dec 22, 2013 18:21:04 GMT
Liv started running down the steep hill hardly seeing where she was going in the pitchblack night and tripped. A scream escaped her mouth as she flew through the air for a moment, only to smack back down on the ground and roll down in high speed. Ze tried to stop, but gravity gave her no chance until she hit a large boulder. A sharp pain went through her side, but she got up hastily, fueled by adrenline. Her body was scratched and bruised, but she was still standing.
With the soil now more flat, she started running again, until she reached the thin river that ran in between the hill she was on and the next. Beathing heavily, she held still and looked over her shoulder. He was nowhere to be seen. Had she shaken him off? What if he'd gone back to Bryce and Amo before they were done? And then she heard his soft growl and she looked in front of her again.
"Hurry up guys," she muttered, stepping backwards. The ghost slowly moved towards the young, unarmed woman. She started running again, through the river and up the hill. Branches hit her in the face and scratched her skin. It was right behind her. She could hear it. And then she tripped. She rolled over, and the blade he carried nearly missed her. Her eyes were wide with shock. The ghost raised the blade again, ready to kill her, when suddenly he seemed to catch fire and went up in dust and flames. Minutes later, Liv was still laying there, breathing quickly. That had been close. Really fucking close. In the distance she heard the guys call her, but she was too exhausted to answer. She managed to got up and staggered down the hill towards the river, where she was intercepted by Bryce.
"Are you okay?" he asked quickly, critically scanning her body. She nodded.
"Yeah."
"She's here!" Bryce yelled over his shoulder and Amo soon joined him, asking the same question, but grabbing Liv's shoulders in a worried manner in the process.
"Don't worry, I'm okay. Do it a little faster next time though, he was literally about to hack me up," she said flatly.
"This is the last time I let you act as bait!" Amo said strictly and Liv rolled her eyes.
"He would have chopped all of us up if I hadn't made a run for it with the medallion, you know that," she said, but Amo seemed far from convinced, wich caused Bryce to chuckle.
"He easily worries about you Liv, you need to understand that," he said. "Anyhoo, let's go back to the hotelroom. I need a drink and a hot bath."
|
|
|
|
Post by Liv White on Dec 22, 2013 23:32:11 GMT
Amo and Liv were already gone. Bryce however, still stood on the front lawn, with Roya in front of him. Ze was nervously toying with her scarf and the wind softly blew her fair hair around.
"Will you be okay?" Bryce asked softly. Roya smiled a bitter smile.
"I'll be fine Bryce. I have been fine for two years now."
She was lying. He could tell. That look in her eyes. Oh, how he knew her far to well to fall for this.
"Just.. call me if you need something, ok?" he tried.
"I have called you Bryce. The past year. There were times I had nobody else to turn to and that is saying something, trust me. Did you know I shot someone? Where were you?" she suddenly blurted out, after wich she roughly bit on her lower lip, turning away.
"You wouldn't believe me if I told the truth-"
"Try me."
Bryce lookd at the sky, how was he going to explain all this.
"I've been working under a demon.. Not voluntrily, but still.."
She frowned.
"What do you mean?"
"Ever heard of nimphs blood?"
"Maggie mentioned it, why?"
Bryce wished there was an easy way out of this.
"Lucian, the demon, got us hooked on it. It's how he controlled us. But enough about me. It's not a fun story and I don't like to talk about it," he muttered. He looked at her, only to be met with a look on confused worry.
"What do you mean, you shot someone?" he then asked, carefully.
"That's a pretty long story.. I had no choice though.. It was him or us. He later turned out to be alive, thankfully" she said softly and it was like a mask replaced her face. Bryce sighed.
"Guess we've both had out share of misfortune, eh?" he said awkwardly, wishing he had the time to sit down and talk to her.
"Yeah.."
"I.. I'd almost called you too, you know?" he then said softly.
"You did?" she sounded confused.
"I'd hit an all time low. The only two people I relied on back then were literally sent to hell, I'd sold my soul to get them back, but I had no guarantee that I'd ever really see 'em again and my withdrawal made me feel like I was dying so I just.." He fell silent.
There was a long silence in wich neither knew what to say.
"Why didn't you?" Roya finally asked.
"I didn't want to drag you into it.. Bother you with it," Bryce muttered. "For all I knew, you didn't want anything to do with me and..."
He saw Roya's lower lip quaver a bit and feared he too would hop on the emotion-train.
"You should have," she said.
"No, I should not. If it hadn't been for this haunting, I would have avoided you like the plague. This demon, Lucian, does whatever he wants to get his way, and with him quite some other that don't like us. The more I contact you, the more dangerous it is for you," he blurted out, finally putting into words what had been bothering him since day one of this mission.
"I see.." Roya said.
"But.. If something really bad is going on, you can always call me," Bryce added awkwardly. "I know I'm no good, but if there's any way I can help, I'll try.."
He saw her look the other way, saw the tears fill up in her eyes, after wich they rolled down her cheeks. He stepped closer.
"Roya.."
He didn't know what to do. The distance that hung thickly between them prevented him from just embracing her. But on the other hand.. Would he ever see her again?
He did it anyway. He pulled her close and rested his cheek on her head. He felt her arms squeeze around him and he wished he could be standing like this forever. But he knew he couldn't. There was no future for them. There never had been.
After was seemed like an eternity, he let go of her. He softly wiped away a tear.
"Listen, when Liv said this profession had a high mortality rate, she wasn't lying. If I don't-"
"Don't say that.." Roya whispered. "I lost you back then. Isn't once enough?"
"Roya, I made a deal. If we can't complete it in less then two years, I'm a goner anyway. I'm not gonna lie about this."
God, he wished he could just tell her it would be allright, that everything would be fine, that he'd send her a card with Christmas telling her how he was doing, or whatever normal people would do. But he couldn't. Even if he didn't lose the deal, he'd still have a massive change of dying an early death.
"What do you mean?"
"If we fail, I'll go to hell.."
He saw the news sink in. He saw the realisation dawn on her and her face twist in agony as she shook her head in disbelief.
"This is it then, our last goodbye?" she said softly. He nodded.
"It's best to count on it," he said, hating every word that came out of his mouth. Goddammit! He didn't want it to end like this! He wanted it to be the way it was between them, maybe even more. He wanted a normal life, not one destroyed by Lucian. Now tears started forming in his eyes as well and his hands trembled.
"Don't cry," she said softly, stepping in closer. Bryce wanted to promise her, that once Lucian was dead, he'd visit her too, but he couldn't. One look in her teary eyes told him giving her hope was just cruel.
"Roya?" he asked softly. "Can I ask you one favor?"
She looked him in the eye and nodded.
"Can you please forgive me?" Bryce asked as a tear rolled down his cheek. Roya slowly leant in and pressed a warm, tearstained kiss on his lips. When she stepped back, those lips quavered.
"I already have, Bryce," she said softly. "Goodbye.. And if you can ever make it.. come swing by, okay? Just to let me know that you're okay..."
"I promise," he said softly. He softly took her head in his hands and kissed her back. "Goodbye, Roya," he whispered hoarsely.
And with every step he took, away from her, he longed to just turn around, run back to her, hold her, never let her go. But it wasn't an option. He was no good for her, he was a danger. With every mission, it became worse if their enemies found out about Roya.
He wiped the warm tears off of his face. How long had it been since he last cried? It didn't matter. His pride didn't matter. If someone was worth leaving his pride behind, it was her.
|
|
|
|
Post by Liv White on Dec 23, 2013 13:24:14 GMT
Absentmindedly she watered the plants. On the radio, a soft song played. She looked out the window. The past night had seemed like a dream. Their goodbye.. She still could not believe if truly was forever. There was still hope. Hope that one day, he'd still swing by, that guilty grin on his face. She tightly pressed her lips together. She walked over to the kitchen and started to make herself hot chocolate, just like she had done for the both of them sometimes, just because she could. She closed her eyes. Her hands weakly held the box with cocoa powder.
She'd been over him, for almost two years. But the moment he'd been standing there, behind the other two, she had realised that was a lie. She slowly breathed out and put some teaspoons of cocoa powder in a mug. From the fridge she took a bottle of milk, wich she nearly spilled while filling the mug. The milk slowly mixed with the cocoa as she stirred it with the teaspoon.
She put the mixture in the microwave and watched it turn until it was done. She nearly burnt her hands, but it didn't matter.
He laid on the bed, his eyes shut, but his face far from relaxed. Liv had offered to make coffee, wich kind of seemed her way of trying to provide some solace, but dark, hot beverages where the last thing Bryce needed right now.
It had hurt back then and it was equally painful now, if not even more. At least back then she'd clearly wanted him to leave her alone.
He sat upright when he heard footsteps and faked a smile when Amo appeared in the dooropening. The man was clearly not food by the half-assed attempt.
"You okay, man?" he asked friendly. Bryce nodded.
"I'll be fine. Give it two days," he said. It was a lie. Yes, he'd drink until he would pass out, he would party, fuck anyone who felt like fucking, but it was no cure, it was a distraction. The next time he would see her, if there was going to be one, he would be just as lost as he was now.
Hesitantly, Amo left and softly closed the door behind him. Bryce got up and rammed his fist into the wall. His hands trembled.
It was clear as could be. He wanted her back. But more than ever, it was not possible. They would never be.
For the tenthousanth time that day he picked up his phone, ready to just ring her up and beg her to swing by. But just like the previous times, he just put the thing away again.
|
|
|
|
Post by Liv White on Dec 24, 2013 13:07:25 GMT
Al vrij snel besefte Liv dat twee mannen haar volgden. Beiden overduidelijk dronken. Een normale vrouw zou de politie hebben gebeld wellicht. Liv werd kwaad. Ze bleef stug doorlopen. Een versnelde zijn pas en liep haar voorbij zodat ze tussen hen in zou lopen. In het voorbijgaan keek hij haar zijdelings aan. Liv ontblootte haar tanden kort en hij grijnsde. Godsamme, waar was een knuppel als je er een nodig had?
De man die nu voor haar liep hield stil. De straat was stil en leeg. Achter haar kwam de ander tot stilstand.
"Als je meewerkt is er niets-" begon de eerste, maar Liv's vuist in zijn gezicht liet het gesprek zeer snel de andere kant op gaan. De ander greep haar arm en ze draaide zich om, waarbij ze hem een knietje in zijn maag gaf. Vlakbij stond een ouderwetse, metalen prullenbak. In twee stappen was ze er en greep ze de deksel bij het handvat. De eerste man, nu met een bloedneus, was haar kant op gekomen maar hield stil bij het zin van Liv die de deksel beethield op een manier die alleen maar vertaald kon worden als; 'Kom maar op, ik sla je hele bek kapot'.
"Ho, ho, rustig," zei hij haastig, zijn handen opheffend. Zijn kameraad had zich ook weer hersteld.
"Jullie flikkeren op of ik sla jullie allebei in elkaar," zei Liv kil. In haar ogen was het niet eens een bedreiging. Het was letterlijk wat ze van plan was als ze haar niet met rust lieten. Ze was niet bang voor geweld. Ze had er ervaring mee en als deze twee dachten dat ze meer over haar geld of haar lichaam te zeggen hadden dan zijzelf.. Oh boy, hadden ze dán een probleem.
De twee lachten. Liv's woede veranderde. Het was eerst nog met name zware irritatie geweest. Nu gonsde het in haar hoofd en had ze een rode waas voor haar ogen. De twee leken duidelijk licht van hun stuk gebracht door de blik in haar ogen. En toen schoot ze naar voren. Had de een eerst alleen een bloedneus, dan was zijn neus nu zonder meer gebroken, nadat het metaal met een klap op zijn gezicht was geland en met zijn handen over zijn gelaat week hij voorovergebogen naar achteren. Liv's blik hechtte zich aan de andere die haar met grote ogen aankeek. Hij kreeg niet eens meer de kans zich over te geven, Liv smeet de deksel weg, die met een luid gekletter over de straat schoot om tegen een container tot stilstand te komen, en greep de man bij zijn kraag. Meerdere keren kwam haar vuist op zijn gezicht terecht, en pas na een stuk of tien klappen kwam Liv weer bij zinnen, waarna ze hem genadeloos in zijn ballen trapte, al was hij al aardig ver heen. Ze had wel zo'n vermoeden wat deze twee van plan waren geweest en als dat klopte was het in Liv's ogen niet meer dan eerlijk als ze zijn reproductie vermogen tijdelijk een halt toeriep. Gaf hem wat om over na te denken als hij weer kon staan.
Ze duwde hem met een blik van walging van zich af, maar grijnsde toen, al was het maar omdat het verdomd goed voelde als winnaar uit de strijd te komen. Liv hield van winnen.
"Val me nog eens lastig en ik snij hem eraf," zei ze ogenschijnlijk luchtig, ookal hijgde ze lichtjes en ze keek naar de andere die tegen de muur geleund stond. "En dat geld ook voor jou."
Aan het eind van de straat kwam een politiewagen met zwaailichten aan de hoek om.
"Fuck!"
En toen, vanuit een smal straatje, kwam een oude bekende naar haar toe.
"Bryce! Klootzak, hoe lang sta je daar al?"
"Lang genoeg om van de show te hebben genoten, maar kom mee, je wil hier niet blijven staan," zei de vampier gehaast, al klonk hij onomwonden geamuseerd. Hij greep ruw haar pols en trok haar mee. Toen ze eenmaal renden rukte Liv haar arm los.
Ze schoten een wirwar van smalle straatjes door. Een tijdje hoorden ze nog de stemmen van de agenten, maar na een straatje of tien waren het slechts nog hun eigen voetstappen en ademhalingen die te horen waren. Ze gingen langzamer lopen.
"Ik wist niet dat jij zó agressief kon zijn," zei Bryce met iets van bewondering in zijn stem. Liv grijnsde.
"Ze vroegen erom."
"Liv, ze hadden weet ik veel wat me je kunnen doen," probeerde Amo en Bryce liep hoofdschuddend richting de koelkast voor een beetje maagvulling. Liv rolde met haar ogen.
"Ja, maar dat is niet gebeurd, laat het rusten," bromde ze.
"Ik maak me gewoon zorgen om je," zei Amo vervolgens plompverloren. Liv keek hem slechts aan. Wat moest ze hier in godsnaam op zeggen?
"Aardig van je, maar ik red me wel," mompelde ze uiteindelijk stug. Hij bleef haar daarmee verrassen; in haar vriendengroep kwamen deze gesprekken eigenlijk niet voor. Ben was de enige die haar nog wel eens op het matje riep voor haar gedrag, maar als ze moeilijk deed liet hij het ook maar voor wat het was.
Ze wilde werktuiglijk haar haar naar achteren schudden, maar alleen de langere lokjes aan de voorkant deden wat. Oh ja, de achterkant was kort, dat was waar ook.
"Wees de volgende keer wat voorzichtiger, ok?" zei Amo met een lichte zucht.
"Ja, ja, komt goed," zei Liv terwijl ze ook richting de keuken ging, maar om terug te keren met een donut.
"Je had 'r moeten zien man," grinnikte Bryce, die ook de kamer weer in kwam. "Holy shit, ze ging full berserk op die twee."
"Bryce, moedig het nou niet aan!"
|
|
|
|
Post by Liv White on Dec 24, 2013 19:11:09 GMT
"Did you think she couldn't defend herself or something? Just because she's a woman?" the girl snarled. Riot clenched his teeth, trying to keep his calm.
"Bullshit," he growled. She snorted. Solance seemed to be too baffled at the misplaced feminism to know what to say.
"I bet ou thought she needed a strong man to protect her and-"
"SHUT UP!" the young man suddenly shouted. The girl fell silent. Riot looked away when he spoke again. "Just shut the fuck up. You know nothing. It happened to me once; I lost someone, but if I had been there to protect her, she might still have lived.." He swallowed and took a deep breath. Solance softly took his hand in one of hers and with the other she gently stroked his back.
Riot looked up, looked the other girl straight in the eye.
"I'm not going to let that happen again. You can shove your female empowerment up your ass; if someone I love is in danger, I'll do everything I can to protect them."
"I- I didn't--" she tried but Riot raised his hand.
"Shut up!"
"Riot," Solance started softly, trying to avoid further confrontation. Riot shook his head.
"No. At first she wouldn't fucking listen, so now she shouldn't try to play nice with me. She can go fuck herself, I'm done here."
|
|
|
|
Post by Bryce Logan on Dec 26, 2013 18:07:47 GMT
"Verdorie!" Voor haar doen was Roya redelijk grof terwijl ze met het donkerblauwe halster in haar hand voor de zevende keer richting de grote, witte pony liep, die haar met zijn oren strak naar voren aan stond te kijken. De enorme mestvlek op zijn kont vertelde haar dat ze ook nog wel een half uurtje uit mocht trekken om hem schoon te krijgen.
Net toen ze binnen een straal van vier meter kwam, schudde Gael met zijn manen en draafde hij met zijn staart hoog in de lucht weer van haar weg. Roya stond stil en zuchtte diep. Er waren soms van die dagen... Roya ging er weer achteraan, ook al wist ze ook wel dat ze Gael niet kreeg als hij eenmaal had besloten eerst spelletjes met haar te spelen.
PLotseling hield Gael stil en keek hij strak langs haar heen, om ineens enthousiast naar het hek te draven. Roya keek om. Een jongen met donker haar stond ontspannen over het hek geleund. In zijn hand had hij een bak biks waarmee hij rammelde. Het was redelijk ernstig dat Mitch beter wist hoe je Gael op zonnige dagen het weiland uitkreeg dan zijzelf. En dat terwijl ze het had kunnen raden. Gael was altijd bereid te werken voor voedsel. Atijd.
Toen ze bij het hek kwam stond Gael tevreden te eten.
"Hey," groette Mitch haar en hij grijnsde. Roya glimlacht en deed Gael snel zijn halster om toen deze zijn hoofd uit de bak haalde.
"Hey-- Ja, nu ga je mee," zei ze, zich halverwege tot het paard wendend. Gael had zich echter overgegeven. Toen het drietal richting de binnenplaats van de stallen begaf, sjokte Gael kalmpjes met hen mee.
"Niet met Paco aan het werk?" vroeg Roya verbaasd. Mitch schudde zijn hoofd.
"Al gedaan, vanochtend. Ik wilde zo een eindje gaan rijden met Bay." Hij keek haar schuin aan. "Zin om mee te gaan?"
Roya glimlahchte.
"Klinkt leuk, al ben ik nog wel even bezig met deze viespeuk hier," zei ze, met een strenge blik op de nu zo onschuldig ogende pony. Van dichtij zag de mestvlek er nog groter en viezer uit.
Ze liepen de binnenplaats op, en Roya maakte Gael vast aan een van de ringen aan de muur, waarna ze haar kist met poetsspullen tevoorschijn haalde.
Net toen ze een begin wilde maken een de donkere vlek op Gael's kont ging haar mobieltje en ze nam op.
"Met Roya," zei ze, een tikje afwezig, terwijl ze een stevige borstel uit de kist viste, waarmee ze de ergste klonten uit Gael's vacht begon te halen.
"Ehh, hey, ik ben het..." klonk schuldbewust de stem van Bryce Logan. Roya sloot haar ogen. Waarom nou nu?
"Wat is er?" vroeg Roya, met een hol gevoel in haar maag.
"Geen zorgen, we zijn alledrie ok, ik belde alleen effe om te kijken hoe 't met jou was," ratelde Bryce. Roya fronste.
"Heb je gedronken?"
Op dat moment kwam Mitch de stal uitgelopen, met Kambarbay aan zijn hand. Hij glimlachte even naar haar en haar mondhoeken bewogen iets.
"Beetje. Maar alles goed?"
"J-ja, prima.. Maar ik hang zo op, Mitch en ik gaan rijden."
"Wie is Mitch?"
"Een hele aardige jongen die zijn paard hier ook heeft staan," zei Roya, niet in staat de vermoeidheid uit haar stem te bannen. Ze kon niet ontkennen dat het horen van zijn stem nog steeds effect op haar had, maar dit soort dingen hielpen haar nou niet bepaald, zeker niet als hij ook nog eens alcohol op had. Ze hing op en Gael drukte zijn neus tegen haar arm, vragend om aandacht. Ze kriebelde door zijn manen en ging verder met het poetswerk, tot de schimmel er enigszins toonbaar uitzag.
Ze zadelde hem op en steeg op. Mitch en Bay stonden al te wachten.
"Let's go," zei Roya en samen reden ze het erg af. Haar telfoon ging weer, maar ze zette hem uit, zei het met een steek van tegenzin. Mitch keek haar vragend aan.
"M'n ex," zei Roya met een zucht. Mitch knikte wijselijk. Even waren ze stil en het voelde een beetje ongemakkelijk aan.
"Nou, drafje dan maar?" stelde Mitch voor en Roya knikte. Al snel bleek dat hoe harder ze gingen, hoe lastiger het werd voor Gael om de grote Bay bij te benen. Voor een pony was Gael groot, maar alsnog was hij niet opgewassen tegen een paard als Bay.
Mitch hield het grote dier wat in en Roya glimlachte even naar hem. Ze praatten wat over school en de paarden en het telefoontje van Bryce verdween alweer wat naar de achtergrond.
"Doe jij ook mee aan die wedstrijd volgende week?" vroeg ze Mitch na een tijdje en hij knikte.
"Jij dan?"
Roya schudde haar hoofd.
"Nee, Gael is niet echt een wedstrijdpaardje," zei ze schouderophalend. Ze klopte de schimmel even op zijn hals. Ze vond het niet erg. Ze was toch liever buiten met hem.
"Je kan een paard leasen," probeerde Mitch haar met een kleine grijns te overtuigen. Ze schudde haar hoofd.
"Nee, ik laat hem voorbij gaan," zei ze.
"Wat jij wil," zei Mitch hoofdschuddend en niet veel later galoppeerden ze aan. Ookal was Gael misschien niet zo snel als Bay, het was een heerlijke rit. Gael's dikke manen klapperden in de wind en de benen van het dier schoten steeds sneller over het harde zandpad.
Na de rit wreef Roya eerst Gael's vacht goed droog, waarna ze hem weer terugzette in het weiland. Even keek ze hem na, terwijl hij tevreden door het gras rolde, maar toen ze liep ze richting haar fiets, want het begon al te schemeren.
Ze fietste rustig richting de stad, haar gedachten overal en nergens. Niet aan Bryce denken was niet zo heel moeilijk geweest bij Mitch, maar toch had Roya met hem bij lange na niet die klik die ze met Bryce had gehad. De grappen waren anders, oppervlakkiger en de gesprekken gingen bijna alleen maar over paarden. Misschien kwam het wel alleen omdat ze elkaar nog maar zo kort kenden, misschien moesten ze gewoon wat meer gemeenschappelijke interesses ontdekken.
Ze fietste niet veel later de fietsenstalling van de flat waar ze nu woonde in.
Eenmaal terug op haar kamer plofte ze op de bank. Ze ging zo wel douchen, want ze merkte dat ze vermoeider was van vandaag dan ze had verwacht. Ze moest meer rijden, ze raakte uit vorm.
Ze zette haar telefoon weer aan. Een voicemail bericht en drie oproepen. Ze zuchtte diep. Hij maakte het haar niet makkelijker. Ze besloot het ding af te luisteren.
Zijn stem verried dat hij op het moment van inspreken nog veel bezopener was geweest.
"Roya, ik hou van je," klonk het onhandig. Ze slikte en legde haar telefoon weg, waarna ze haar hoofd in haar handen liet zakken. Ze verwijderde het echter niet. Kwam later wel, hield ze zich voor, terwijl ze opstond om naar de douche te lopen.
|
|
|
|
Post by Riot Masquerade on Dec 28, 2013 13:12:53 GMT
One day you get into a fight with some asshole spraying racist bullshit on a wall. You end up bashing the shit out of him. Well, that's what I did. To this day I don't feel sorry for him. But I still regret it deeply. Because he was just as vengeful as I am.
Distant sirens taught Riot that somebody had called an ambulance for the guy. He started walking a little faster. The spatters of blood on his hands and clothes were not something for the authorities to see, despite the fact that he too had a bleeding nose and a black eye. He also limped a bit, but it was nothing serious. He'd been off worse.
Leaving the scene of the crime far behind him, Riot started to cool down. He took in a deep breath of evening air and his expression softened a bit. There was a chance he'd get into serious trouble with this, but he didn't care. The guy had deserved it. Flat-out.
Eventually, he stopped in front of relatively small, shabby looking house, where he knocked on the door. For a moment, he had to wait impatiently, but the he heard footsteps leading up to the door.
Margaret opened it. The woman, who was like a mother to him, gave him a stern look when she saw the state he was in. To her and het partner, Iseco, Riot's fighting was nothing new. They knew him well, maybe even better than he knew himself.
"Come in," she just said. Riot nodded briefly and walked past her, straight towards the living room. Iseco sat on the dark red couch and looked up. His dark eyes were critical for a moment, but he then seemed to conclude Riot was relatively okay.
"Been at it again, boy?" he asked laconically. Whenever something serious would happen, they were there for him, but if it was just his own stupidity, the two would just let him deal with the aftermath on his own.
"Asked for it," Riot muttered defensively and he shrugged. Iseco grinned and shook his head.
"You'd best put a cold compress on that black eye. Your uncle and aunt won't be too happy seeing you looking like that," Margaret said sternly. Riot sighed and nodded.
He went over to the small bathroom and looked himself in the eye. The one he could still see out of. He made a cup with his hands and filled it with water, after wich he washed the blood off of his face. It stung painfully when he touched either his eye or his nose, but he just cleched his jaw. Margaret had a point. If he wanted to keep seeing his little niece, he had to look acceptable. And the little thing was one of the lights in his life.
He rummaged through the medical cupboard, but had no real clue what he was looking for.
"Fuck it," he muttered eventually. He took a washcloth and went to the kitchen. Fillin it with icecubes would work just fine.
And so it was that he slumped on the couch, beside the Italian man, with an icecube-filled washcloth pressed against his eye.
"So, how did the other one end up?" Iseco asked, slightly amused. Riot shot him an irritated glance.
"Worse," he said with a shrug. The man laughed.
"How much worse?"
"He'll live."
The next few days passed smoothly. Despite the cold compress, there was still quite a swelling and both his nose and his eye, from wich he could hardly see at first, had an unhealthy shade to them.
On the day that he was going to leave to stay with his aunt and uncle for a weekend, it was still clearly visible he'd been in a fight, but at least it didn't look as bad as the day after.
Iseco had agreed to drive him there and as Riot put his backpack in the trunk, Iseco gave him a pat on the shoulder.
"Try to behave, boy," he said with a grin, as he walked over to the driver's seat. Riot got in on the other side.
As they drove, Riot mostly stared out the window. Time seemed to have slowed down.
Finally, they stopped in a clearly upper-class neighbourhood. A neighbourhood wich could have been a pure example of peace and wealth, if it wasn't for the yellow band that encircled a body, covered by plastic, lying on the street, surrounded by blood. Riot threw himself out of the car. One thing wasn't covered by the plastic. A little red shoe with a pink sock. But it was enough.
He screamed. He ran. Police officers tried to stop him, but he managed to get to the body. He threw off the plastic, wich revealed the bloodied, mutilated body of the little girl.
"No.." he groaned. "NO!!" His voice rose, as if the denial would get her back.
He lifted her body up and held her close to him as the grim reality started to sink in. Tears started running down his cheeks. He tightened his embrace. He didn't want to let her go. She couldn't really be gone. She was so young, so kind.
For a while, they didn't even try to pull him away as he sat there, completely waery of his environment, cradling the small girl he'd played with so many times in his arms. He trembled, he couldn't think cleary anymore. There was only this all-consuming agony. It couldn't be true. Not her. Why her?
"I'm so sorry," he groaned as he pressed his face against her light hair. Hair that was almost as light as his. "So fucking sorry.. Please.. no.."
She was so cold. So fucking cold. And it was all my fucking fault. I should have been earlier. Should have been there to protect her from that son of a bitch. Should not have started that goddamn fight in the first place. Then she'd still be here. I'd be embracing her as well, but she'd still be alive.
BUt it's too late now.
Finally, Iseco softy pulled him away. He tried to resist, but all his strength seemed simply gone with the wind. Tears still streamed down his face. He, the guy who refused to cry, let alone in public. BUt this was more important than his pride. She was one of the few people he'd always been proud of.
The body was covered again. Iseco pulled Riot, now covered in blood, carefully against his chest. Riot buried his face in the man's shoulder and Iseco softly patted him on the back.
"Ssh, easy now, it's alright," he said softly but Riot shook his head. It wasn't. It was not alright. If it was alright, she'd still be here. He closed his eyes tightly, but the pain didn't go away.
It would never.
Iseco carefully helped him up, wrapping an arm around his shoulders. Riot looked up. The body was being loaded into one of the vans. From a distance, Riot could see his uncle and aunt watch. They looked at him, their eyes accusatory. For the first time in years, that didn't spark the blonde boy's rebellion. He just let his head hang down.
They were right. He was to blame. And that was something he would never forget.
|
|
|
|
Post by Liv White on Dec 28, 2013 13:15:28 GMT
AND NO I AM NOT OKAY
|
|
Maya Soran
Goody two-shoes
Posts: 5 
Occupation (IC): Werkloos
Romantic interest (IC): //
D.O.B./age (IC): 19
|
Post by Maya Soran on Feb 11, 2014 21:58:06 GMT
De zon scheen lichtjes door de hoge ramen van de leerlingenkamer van Griffoendor, Maggie's rug aangenaam verwarmend terwijl ze over een boek over transfiguratie gebogen zat, haar gezichtsuitdrukking een brok concentratie. Met haar vinger hield ze op de enigszins vergeelde pagina bij waar ze ongeveer was.
Haar concentratie werd echter verstoord door het hard dichtslaan van een ander boek, vergezeld door taalgebruik waar Maggie niet snel aan zou beginnen en een tikkeltje geschrokken keek ze om. Riot, een jongen met halflang, witblond haar, was opgestaan. Maggie opende haar mond om iets te zeggen toen hij haar kant op keek, maar bedacht zich. Riot pakte stug zijn boeken in.
"Eh," begon Maggie uiteindelijk, enigszins onzeker. Riot keek opnieuw op, ditmaal met zijn wenkbrauwen vragend iets opgetrokken. "Gaat alles goed?" vroeg Maggie toen, vrij zacht. Zijn houding intimideerde haar altijd een beetje, maar hij reageerde nog niet eens zo heel onvriendelijk.
"Ja, prima," bromde hij, toch wat afstandelijk. Maggie glimlachte even, maar die glimlach werd niet beantwoord. Zich daardoor nogal dom voelend, boog Maggie zich snel weer over haar boek, al was haar concentratie even weg.
Ze luisterde hoe zijn voetstappen zich verwijderden, tot ze stilhielden.
"Eh," begon Riot nu, een stuk stugger dan zij had geklonken, en Maggie keek oprecht verrast op.
"Hm?"
"Waar zat Brown ook alweer?" vroeg Riot. Het leek wel of dat stugge, die haast wat kortaf klinkende manier van doen, meer bij hem hoorde dan dat het echt persoonlijk was en ergens stelde het Maggie een klein beetje gerust.
"Volgens mij.. eh.. Zevende verdieping, toch?"
Riot haalde zijn schouders op.
"Wacht," zei Maggie haastig, terwijl ze zich over haar rugzak boog. "Dan pak ik mijn kaart even."
Na even rommelen vond ze hem, waarna ze hem iets onhandig openvouwde op de tafel. Haar vinger gleed over het stugge perkament tot ze de kamer van het schoolhoofd vond.
"Uhm, ja, Zevende verdieping, eind van de gang," zei ze.
"Dank je," zei Riot en Maggie zou zweren dat zijn mondhoeken even hadden bewogen in iets wat op een glimlach leek, maar hij was het portretgat al door voor ze er zeker van kon zijn.
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 15, 2014 15:44:01 GMT
Met een geconcentreerde uitdrukking en haar blik op de vloer voor haar gericht was Liv bezig het kettinkje achter in haar nek te sluiten, maar het viel nog niet mee. Ze vloekte hartgrondig. Maar het lukte. Langzaam keek ze op. Ze voelde zich onhandig, alsof dit ineens niet haar lichaam was. De zwarte halterjurk omsloot haar lichaam alsof hij op maat was gemaakt en ze wiebelde op de pumps eronder. Ze voelde zich onaangenaam kwetsbaar en fronste. Moest dit echt? Hoe kon ze hier iemand in godsnaam een trap mee geven als het nodig was? Ze was niet elegant. Niet ladylike. Waarom doen alsof?
Om haar polsen zaten twee smalle, zilveren armbandjes. Amo had erop gestaan. Liv zuchtte diep. Haar ogen hadden slechts een beetje zwarte eyeliner, ze hoefde niet nog meer op te vallen in dit.. ding.
Ze beet op haar onderlip en liep een paar maal heen en weer door de kamer, zodat ze in ieder geval niet meteen op haar muil ging waar de jongens bij waren. Langzaamaan begon ze het een klein beetje onder de knie te krijgen en ze stapte de kamer uit, de gang in.
Hoofd omhoog, hield ze zichzelf voor. Niemand hoeft te zien dat je dit niet kan. Niemand hoeft te weten dat je helemaal niet vrouwelijk bent.
Ze stapte de woonkamer in. Amo leek even weg, maar Bryce, die er verbazingwekkend netjes, maar ook niet helemaal comfortabel uitzag in een overhemd en broek van amo, keek even alsof hij een geest zag.
"Wat?" vroeg Liv scherp en haar ogen vernauwden zich. De jonge vampier hief zijn armen verdedigend op, maar grijnsde ook.
"Niets, niets, rustig, joh. Je ziet er leuk uit, echt, ik had je alleen nooit in een jurk verwacht, man," zei hij haastig. Liv trok een gezicht.
Achter haar ging de deur open en Liv draaide zich om. Amo bekeek haar van top tot teen en glimlachte toen breed en opgewekt naar haar.
"Wauw!" was het eerste wat hij zei. Liv voelde zich zo mogelijk nog opvallender in het nauwsluitende, zwarte kledingstuk. "Je ziet er echt ontzettend mooi uit, Liv," ging Amo verder. Hijzelf leek geheel op zijn gemak in het elegante pak dat hij droeg, gecombineerd met chique lakschoenen en een stropdas met een speels motiefje erop.
Toen Liv niet antwoordde knipoogde de man naar haar.
"Geloof me nou maar, het staat je echt goed! Niet dan, Bryce?"
Liv keek naar de vampier en deze knikte.
"Yep, niet onzeker over zijn hoor."
"Zie je?"
De stralende glimlach leek op Amo's gelaat vastgeplakt te zitten. Er was in ieder geval iemand die onverholen zin had in het feest. Liv sloeg haar ogen neer. Ze zei het niet, maar ergens voelde ze zich nu toch iets beter in het kledingstuk.
"Nu moet je wel met me dansen, Liv," zei Amo opgewekt.
"Don't push it."
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 19, 2014 19:11:11 GMT
Hij zat op de rand van het bed. Een hand ondersteunde zijn voorhoofd terwijl de elleboog op de knie rustte, de andere hield een flesje bier vast. De zoveelste vannacht.
Hij trok het zo niet. Godverdomme, hij had zich sinds hij vast had gezeten bij Lucian niet zo eenzaam gevoeld. En waarom? Het was een vraag die hem nog steeds bezig hield en die hem weigerde los te laten.
In het schemerige licht van een klein lampje ging het flesje omhoog, om Bryce dronken stemming te verergeren. Hij had het nodig. Er was niemand om zijn hart bij uit te storten nu hij het echt nodig had, dus zocht hij zijn heil in de alcohol.
Het lege flesje ging achteloos aan de kant en uit zijn zak viste Bryce zijn telefoon.
Zoals zo vaak wanneer hij in een dieptepunt zat ging hij door zijn contacten. Bijna iedereen skipte hij, zelfs Roya, en bij een bleef hij hangen. Amo. Hij drukte zonder aarzelen op het groene knopje en hield gespannen de telefoon aan zijn oor.
“Kom op..” mompelde hij schor. De telefoon ging over. Bryce’ hart klopte in zijn keel.
Echter, met iedere keer dat de telefoon overging zwakte Bryce’ hoop af en voelde hij zich nog afgezonderder.
“Met Amo-“
“Amo! Dude! Eindelijk man! Ik..-“
“-oicemail. Spreek na de piep je boodschap in, dan neem ik zo spoedig mogelijk contact op.”
Alsof er een emmer koud water over hem heen werd gegooid. Zijn hand met de telefoon erin voelde verlamd.
De pieptoon ging en Bryce haalde diep adem.
“Amo... Dude, waar ben je?” Bryce was hoorbaar onder invloed en struikelde over zijn woorden.
“Je moet me bellen man. Ik ... Liv.. Ze.. Ik kan niet-.. Waarom man? Waarom? Ik meende het- ik dacht echt- jullie zijn...”
Hij viel stil. Hij kon amper nog helder nadenken.
“Waarom? Waar ben je? We hebben je nodig-“
Een tweede piep onderbrak hem ruw en verslagen staarde Bryce naar de telefoon, die vervolgens uit zijn krachteloze vingers gleed. Bryce verborg zijn gezicht in zijn handen.
I AM CRYING. HOLD ME AND TELL ME EVERYTHING WILL BE OKAY.
|
|
|
|
Post by Amo LaRue on Mar 19, 2014 19:43:11 GMT
Amo hoorde de telefoon overgaan. Hij had zichzelf geparkeerd voor de tv met een glas wijn. Niet dat hij keek naar de tv. Niet dat hij ook maar een slok genomen had. Zijn blik ging naar de mobiel op de tafel. Bryce. Koppig keek hij weg van het ding en hield hij zijn arm ervoor, blokkeerde het zicht erop. Hij richtte zich op de tv. Maar het enige dat hij zag bewegen waren kleurtjes. Het vrolijke deuntje van de mobiel ging nog altijd; een deuntje dat Bryce en hij een keer dronken in de karaoke hadden gezongen. Hij beet op zijn lip. Maar hoe erg hij zich ook inhield, zijn uitdrukking werd hard. Hij greep het mobieltje van de bank en smeet het ding met een grove beweging tegen de hoek van de kamer aan. Hij vloekte, schreeuwend, luid.
Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en haalde zijn handen door zijn haar. Maar toen keek hij op van het voicemail geluidje. Hij stond op, weifelachtig, bleef een moment bevroren staan. Hij was bang voor de kwade voicemail die er misschien in zou staan. Bezorgd raapte hij toch het mobieltje op. Naast een barst in het scherm werkte het ding nog prima. Hij tikte het voicemail nummer in, en luisterde.
“Amo... Dude, waar ben je?"
Hij klonk dronken, bezorgd. Niet boos.
“Je moet me bellen man. Ik ... Liv.. Ze.. Ik kan niet-.. Waarom man? Waarom? Ik meende het- ik dacht echt- jullie zijn...”
Het voelde alsof de lucht uit zijn longen geslagen werd. Trillend hield hij de mobiel aan zijn gepunte oor. Bryce was niet kwaad. Hij.. hij klonk zo hulpeloos. Amo hief trillend zijn andere hand naar zijn haar en trok dit naar achteren.
“Waarom? Waar ben je? We hebben je nodig-“
"Bryce," piepte hij, alsof de man aan de lijn was.
Maar hij wist dat hij het niet kon doen. Het was hun leven; of zijn egoïstische wens hun vriendschap te behouden. Hij liet het mobieltje uit zijn hand vallen, op het laminaat. Dit keer vloog de batterij eruit. Zijn lip begon te trillen, hij plofte neer op de bank en duwde zijn handpalmen hard tegen zijn ogen. De tranen kwamen echter.
"Het spijt me.. het spijt me zo.. Ik.." zijn woorden werden verbroken door zijn huiverige gesnik. Hij haalde diep adem en krulde zichzelf op tot een balletje op de bank. "Het spijt me.."
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 19, 2014 20:13:55 GMT
KELY Y
I CAN'T
MY FEELS
HALP
ALSO:
Op inmiddels versleten gympen slofte de jonge vampier ‘s avonds door de straat. Niemand sprak hem aan, niemand viel hem op. Misschien was het omdat hij zelf amper het gevoel had hier te zijn. Hij liep gewoon, deed wat hij moest doen.
Met gebogen hoofd passeerde hij een groepje jonge vrouwen. Ze vielen even stil, alsof er een soort voelbare leegte van hem uitging.
Hij merkte ze niet eens op.
Zijn handen waren diep in zijn zakken gestoken.
Ineens keek hij met een ruk op en stond hij stokstijf stil. Hoe dat ene geluid over al het andere zijn scherpe oren had kunnen bereiken wist hij niet, maar hij kon zijn oren amper geloven. Hoop schoot door hem heen en hij begon te rennen, de hoek om, de straat in.
Donker, golvend haar en nette kleren. Het kon niet missen.
“Amo! AMO!”
De man draaide zich om, verbijsterd.
Bryce bleef rennen. Emoties schoten door hem heen, maar een ding was zeker. Woede was er geen van. Opluchting wel. Blijdschap.
Nog voor Amo adequaat kon reageren of ook maar bij kon komen van de verrassing sloeg Bryce hem letterlijk zijwaarts tegen de grond in een ‘knuffel’.
“Je bent het! Je bent het echt!”
Enthousiast trok Bryce de naar adem happende Amo overeind die hem echter met een brede lach aankeek.
“Ik dacht... Ik maak van de gelegenheid gebruik om hoi te zeggen,” zei Bryce onbeholpen, maar dit keer werd hij zelf bijna omgegooid door Amo die hem in een bearhug omarmde en zijn gezicht tegen Bryce schouder duwde. Deze was te zielsgelukkig zijn buddy terug te hebben om zich ook maar een moment druk te maken om het feit dat mensen dit misschien ‘gay’ vonden.
Hij omarmde de omhelzing en merkte amper dat zijn ogen vochtig werden.
“Jezus, ik heb je gemist man,” bracht hij met trillende stem uit.
“Ik jou ook,” antwoordde Amo gesmoord.
Uiteindelijk lieten ze elkaar los en grijnsden ze beiden onbeholpen. Meerdere mensen keken.
“Zullen we de jongedame maar eens laten schrikken?” stelde Bryce voor. God, wat was hij blij op dit moment.
Amo grijnsde breed .
“Zullen we dat maar eens doen?”
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 19, 2014 21:15:58 GMT
Het miezerde een beetje. Bryce zat buiten, op de stoep. De straat waar hij was neergestreken was niet zo’n beste, maar dat merkte hij niet eens.
Hij had zijn telefoon in zijn handen, alweer. Ditmaal was hij minder ongeremd. Hij staarde slechts naar het oplichtende schermpje. Besluiteloos, droevig.
Hoe moest hij verder? Amo was vooral degene die hem uit dat gat had getrokken, niet alleen het letterlijke. Al het zelfvertrouwen en zelfrespect dat hij terug had gekregen door met hem om te gaan nadat Lucian hem er zo van had overtuigd dat hij geen vrienden had en niets waard was, was nu aan diggelen, ook al wilde hij nog steeds niet geloven dat hij zijn vriend kwijt was.
Hakken op asfalt. Mat keek Bryce op. Voor hem was een schaars geklede meid gestopt. Zwaar opgemaakt en met een grijns waar hij normaal op zou hebben gereageerd. Nu niet. Want nu was alles anders. Alles.
“Hey knapperd,” zei ze verleidelijk. Nou ja, meer een poging tot.
“Ga weg,” mompelde Bryce. Normaal was hij erop in gegaan. Had hij van de gelegenheid gebruik gemaakt, waarschijnlijk. Nu niet.
“Nou zeg, humeurig ben jij.” Ze kwam achter hem staan en keek mee.
“Amo je liefje?” vroeg ze teleurgesteld. Bryce schudde zijn hoofd. “Ohh, wie dan?”
“Hij was-“ Nee. Nee hij kon het niet zeggen. Wilde er niet aan. “Hij is mijn beste vriend.”
Zijn stem brak. Hij voelde een hand op zijn schouder. Al haar verleidelijkheid was weg toen ze langzaam naast hem kwam zitten en een arm om zijn schouders legde. Bryce wilde haar weg duwen; die uiting van compassie kon net hetgene zijn wat hem over de rand duwde, wat zijn emoties eruit zou laten.
Ze wreef over zijn schouder en zijn onderlip trilde.
“Stil maar, als hij echt je beste vriend is komt het goed, geloof me.”
|
|
|
|
Post by Liv White on Mar 19, 2014 21:47:13 GMT
Liv’s vingers gingen over het toetsenbord, maar niet zo snel en trefzeker als anders. Dit verslag was niet te bespreken met de anderen. Ze had er alleen voor gestaan. Bryce had zijn eigen missie gehad en Amo- Liv beet hard op haar onderlip.
Ze keek naar het scherm maar had het gevoel alsof ze maar onsamenhangende onzin neerzette.
Meerdere keren was ze de fout in gegaan. Had ze ‘we’ getikt in plaats van ‘ik’. Het had pijn gedaan het te corrigeren, maar ze weigerde dat de erkennen.
Enter. Regel gortdroge gevoelloze informatie. Enter.
De bel ging. Daar had je Bryce waarschijnlijk. Hij was ook niet meer dezelfde. De humeurige, stugge vent die ze bij Lucian had leren kennen was geheel teruggekomen. Geen spoortje humor meer.
Met tegenzin liep ze naar de deur en de opende hem, verwachtend alleen een stille Bryce te zien.
“Hey Liv.”
Liv stond als versteend. Ze kon alleen maar met open mond naar het tweetal kijken. Bryce, wiens ogen bijna licht leken uit te stralen en Amo.. Zijn gezicht leek een mengeling van elke mogelijke emotie op het zelfde moment.
Ze wist niet hoe ze moest reageren. Hij was terug en de blijdschap was onmogelijk te ontkennen, maar was alles dan nu gewoon weer goed? Na wat hij allemaal had gezegd? Was het waar wat Bryce had volgehouden?
Ze kreeg echter de kans niet iets te zeggen. Amo stapte zeer kordaat naar voren, trok haar tegen zich aan en nam haar in een omhelzing die geen enkele ruimte liet voor twijfel.
Bryce was even gaan douchen en Liv wachtte in haar slaapkamer tot hij klaar zou zijn zodat zij kon, maar werd onderbroken door een klop op de deur.
“Binnen.”
Amo kwam binnen gestapt en Liv stond op, al wist ze niet eens waarom ze zo abrupt reageerde.
“Ik wilde even met je praten,” zei de man zacht.
“Waarover?”
“Mijn.. afwezigheid. Ik wil niet dat er misverstanden zijn.”
“Je meende het toch niet?” Liv merkte dat ze weer enige argwaan voelde. Werd ze weer bespeeld? Ze sloeg onbewust haar armen over elkaar. Alsjeblieft, dacht ze. Alsjeblieft, ga niet zeggen dat jij uiteindelijk ook al niet te vertrouwen bent.
“Ik meende het inderdaad niet. Maar ik wilde gewoon zeker weten dat jij dat ook weet. Echt weet,” zei Amo en hij deed een stap dichterbij. Liv bleef staan.
“Je had wel heel veel van hem weg toen je dat er allemaal uitgooide,” flapte ze eruit. Haar stem was even onevenwichtig en aan Amo’s uitdrukking kon ze zien dat het hem ook niet koud liet.
“Ik weet het,” zei hij zacht, starend naar zijn voeten. “Maar ik moest overtuigen.”
Er viel een stilte. Amo trok haar voor de tweede keer tegen zich aan en zonder aarzelen klemde Liv haar armen om hem heen.
“Ik zal je nooit zo behandelen zoals hij dat deed Liv,” zei hij zachtjes in haar haar. Liv omklemde hem steviger. “Echt, nooit.”
“Ik heb je zo gemist,” fluisterde ze uiteindelijk, haar gezicht begraven in zijn schouder.
|
|
