The Elder Scrolls

De woorden galmden nog na in haar oren. Het geld moest terugkomen, hoe dan ook. Maar; de mensen moesten blijven leven. Het werd op haar hart gedrukt. De boog trilde in haar handen, haar blik verscherpte. In de verte klonk wolvengehuil, een kreun, een doffe klap. Daarna wat gesputter. Blijkbaar was er iemand te grazen genomen.
Loretta was op het matje geroepen bij haar baas, dat het dodenaantal bij haar opdrachten de spuigaten uit liep. Ze had er geen antwoord op gegeven. Bij de thieveguild waren ze alleen van het jatten. Het gappen. Wisten zij veel dat het niet de enige groep was waar Loretta deel van uit maakte? In Riften werd ze door de Jarl op handen gedragen, terwijl ze ondertussen onder zijn neus door mensen beroofde van hun geld en hun leven. Het groepje met dieven was niet van het moorden, maar om een bepaalde reden hielden ze Loretta er wel tussen. Misschien was het angst, misschien was het onkunde. Maar goed. Het was dus duidelijk dat ze nu op haar passen moest gaan letten.
As if.
De man viel met een plof voorover in het zand, de pijl trilde nog na in zijn nek. "Idioot," siste Loretta tussen haar tanden door. Hij had haar eerder opgemerkt, maar had haar enkel een bepaalde blik gegeven waar Loretta niet bepaald van gediend was. De man had haar enkel als bedpartner bekeken en dat was nou toevallig net iets waar ze niet van gediend was. Toen ze hem duidelijk had gemaakt dat ze allesbehalve geïnteresseerd was, was hij nog pissig geweest ook. Ze rolde met haar ogen terwijl ze de pijl uit zijn lichaam trok en hem schoonmaakte met haar mantel. Terug in de koker. Nu eens kijken of hij nog wat geld in zijn buidel had. Wel een certificaat. Toevallig datgene wat ze wouden hebben daar bij die groep. En die sleutel was volgens haar van zijn huis, waar hij ook nog boeiende spullen had liggen. Mooi. Kon ze nog eens heen als ze wou.


- niet af -

"Ooit wel eens in Windhelm geweest?" vroeg een buitengewoon jonge studente aan de jonge man die verbaasd opkeek van het boek over Saarthal waarin hij verdiept was. Hij haalde een hand door zijn rossige haar.
"Ja, hoezo?" vroeg hij een beetje verward.
De studente, Dunmer, zo te zien, glimlachte.
"Nou, ik hoorde van Mirabelle dat jij veel reisde, en ik ga er misschien met een paar dagen heen."
Adrian sloot het boek en glimlachte toegeeflijk.
"Wat wil je weten?"
"Is er daar een plek waar ik kan slapen?"
Adrian knikte. "Ja, je kan bij de Candlehearth Hall terecht. Ik moet je wel waarschuwen, eigenlijk.." zei hij aarzelend. De elf keek hem verwonderd aan.
"Hoezo dat dan?"
"De Nords zijn niet de meest tolerante jongens, en hier in het College valt het mee, maar Windhelm lijkt wel het epicentrum van hun racisme," legde Adrian met een lichte zucht uit. "Dunmer als jij en Argonians hebben het veruit het zwaarst. De Dunmer hebben hun eigen sloppenwijk en worden in alles benadeeld." Hij glimlachte wrang. "Maar de Argonians hebben het nog erger. Ze mogen de stadsmuren niet eens binnen en slapen in een grote barak."
Ze was er stil van. Adrian stond op en legde een hand op haar schouder.
"Luister, ik zeg dit niet om je angstvallig daar weg te houden, maar denk er wel goed over na. Ik weet niet waarom je erheen wil, maar iedereen die geen Nord is is beter af buiten Windhelm.."
Een tijdje was het stil. Adrian zette het boek dat hij tot voor de conversatie had zitten lezen terug in de kast.
"Werd jij er goed behandeld?" vroeg het meisje uiteindelijk. Adrian haalde zijn schouders op.
"Het is me niet zo aan te zien dat ik Breton ben, dat scheelde, maar ja, ik ben een mage he?" Hij glimlachte wrang. "Maar ik ga weer, ik moet nog een paar dingen voor Tolfdir regelen," zei hij rustig.
"Oh, ok.. Bedankt voor het advies!"
"Geen probleem."
Hij verliet het Arcanaeum en daalde de trappen af, tot hij in de Hal de Elementen stond, op zoek naar de man die om zijn hulp had gevraagd.