Zombie apocalypse en meer van die dingen [inlooprp]

jus gunna post; wie me verder nog wat te melden heeft over de basics van dit forum doet dat maar buiten de rp; ik háát onnodige irrelevante shit in rp's, yes?

Met de rug van zijn hand, omwikkeld met een smerig verband wat het resultaat was van een roestig stuk metaal wat hij te laat had gezien, wiste Devon zwaar ademend het zweet van zijn voorhoofd. Hij had het goed warm, voelde zich beroerd maar mocht niet klagen; hij was even veilig. Voor nu. Hij keek naar de smerige lijken op de grond. Hoofden kapotgeslagen. Door hem. Hij kon niet zeggen dat dat hem gelukkig maakte, maar het feit dat deze... díngen eigenlijk niet echt menselijk meer waren maakten het makkelijker, ookal was dat ergens misschien hypocriet.
Devon was niet erg zwaar bewapend. Hoewel hij graag een klein draagbaar arsenaal had gehad, moest hij het doen met een kleine dolk, die eerder voor praktische doeleinden was dan voor confrontaties, en een honkbalknuppel. Even had Devon overwogen ergens een hamer en lange spijkers te stelen om het ding nog wat linker te maken, maar het idee dat het dan waarschijnlijk vast zou blijven zitten in de zombies waarmee hij ze alleen maar langer in zijn buurt zou houden stond hem totaal niet aan. Dus een kale knuppel dan maar. Nou ja, kaal.. Er zat het een en ander aan, maar Devon's maag was daar inmiddels tegen bestand. Devon was een overlever, dus overleven was wat hij zou doen.
Hij liep behoedzaam de smalle straat uit waar de kleine confrontatie plaats had gevonden en keek kritisch om zich heen. Niets te zien, dat was in ieder geval iets.
Toch waren er wel dingen die Devon graag zou zien. Andere mensen, gewone mensen. Hij kon goed alleen zijn, maar samen stond je sterker en ook hij had behoefte aan sociaal contact, luchtige gesprekken, verlichtende humor en iemand om op terug te kunnen vallen.

Haar blonde haren vielen als een waterval voor haar ogen. Het geweer in haar handen voelde zwaar aan, haast surrealistisch, maar de man naast haar knikte haar bemoedigend toe en ze richtte. Met haar vinger haalde ze de trekker over en voelde hoe het metaal al warm was, haast alsof er leven in zat. De warmte kwam uiteraard van haarzelf af, van het lange aarzelen of ze het wel of niet zou doen, maar voor nu was het net alsof het kleine, metalen geval een eigen leven leidde. Haar ogen werden spleetjes, samengeknepen door de stress en de angst voor wat ze nu ging doen. De schok was heftiger dan verwacht, sloeg haar naar achteren, dicht tegen de jongen aan. Adrenaline pompte door haar bloed, ademhaling was verscherpt, in haar ogen stonden tranen.
"Goed gedaan," fluisterde hij, zijn adem die langs haar hals streek. Zijn arm voelde niet geruststellend om haar middel, nee. Het tegendeel was eerder waar. Voor het eerst sinds deze hele shitbende was uitgebroken voelde Molly zich een genadeloze moordenaar.

Het was veel te warm. Veel maar dan ook véél te warm. Al helemaal als water een soort goud was, een niet altijd te verwachten iets. Althans, niet uit het stadje waar Molly en Dean vandaan kwamen. Dean had haar het idee aangepraat dat het in New York misschien wel beter zou zijn, in ieder geval wat betreft alle voorzieningen. Ze was het niet met hem eens geweest in eerst instantie, maar ze kende New York inmiddels wel van hoelang ze er gewerkt had, en misschien was een grote stad juist wel een goed idee. Al helemaal omdat iedereen in het dorpje waar zij en Dean hadden gezeten, niets anders was dan een hijgende, stinkende zombie.
Zijn hand lag losjes op haar onderrug, leek haar af en toe verder te duwen hoewel hijzelf ook aarzelend liep. Ze keek om, keek naar de strakke kaaklijn, het tshirt dat strak om zijn borstkas gespannen stond. Natuurlijk, Dean was een hottie. Een van de bekendere modellen, ooit had ze zijn gezicht mogen doen, uiteindelijk had ze hem mogen doen. Maar goed, dat was niet de strekking van dit alles. Hij bleek niet alleen een ontzettende zorgzame jongen te zijn, ook zijn hulp was geweldig. Hij zou alles doen om haar in leven te houden, iets waarvan zij niets anders kon zeggen dan dat hij op een bepaalde manier van haar hield. Goed, ze kon het gewoon niet geloven dat hij, zo'n knapperd, van haar hield. Dat was het gewoon. Niet dat ze het zou toegeven.
"AHH!" Een onbewaakt ogenblik, een klein momentje van rust, het was veel te lang geweest. Ze voelde hoe ze met een kracht van Dean afgeduwd werd, waardoor ze viel en zich net op tijd wist op te vangen voordat ze de grond al te hard raakte. Dean had een zombie om zijn nek hangen en Molly moest moeite doen om het niet op een gillen te zetten. De tanden stonden in zijn nek, voordat Molly toe kon slaan. "Dean!" Haar stem was een angstige piep, een wanhoopskreet, ongelovig, alsof dit niet waar kon zijn. Maar Dean zonk in elkaar, terwijl de tanden dieper in zijn huid kwamen te zitten. Smakgeluiden, tevreden voor zover een zombie echt tevreden kan zijn.
"Nee, verdomme," snikte ze, terwijl ze haar geweer trok en een kogel door de kop van Deans aanvaller joeg. Het ding viel neer, een kleine plof vergeleken de harde plof waarmee Dean in elkaar zakte. "Nee nee nee!" smeekte ze. Maar het was al te laat. Dean was of morsdood of ze had luttele seconden om weg te komen. "Dean nee!" Er kwam een rochelend geluid in hem naar boven en geschrokken keek ze hem aan, verstijfd van angst, niet wetend wat te doen met de situatie. Uiteindelijk griste ze zijn spullen met zich mee en rende weg, verblind van de tranen. Haar redder, haar vriend, verdomme.
Hoe ze het uiteindelijk naar de relatieve veiligheid had weten te berngen, wist ze niet, maar toen ze de vrouw hoorde praten kon ze niets anders doen dan jammerend op haar afrennen en haar armen om de wildvreemde vrouw heen te slaan. Ze was de eerste andere die ze zag in een lange tijd, uitgezonderd Dean, die nu dood of ondood was.
"Het spijt me," snikte ze, haar vingers stevig in de kleding van de vrouw klemmend. "Neem me mee, alsjeblieft. Neem me mee."